ارزیابی بناهای قدیمی اصفهان از دیدگاه معماری اکولوژیک

پیشرفت انسان متمدن آراسته به زیور دانش و سلاح ابزار فنی در عرصه تکنولوژی به شدت موازنه طبیعت و انسان را برهم زده است . محصول علم برای دستیابی به زندگی بهتر ، طبیعت ناب را در وضعیت موازنه بسیار حساس و شکننده اکولوژیک قرارداده است و یا در مسیری قهقرایی به راه خود ادامه می دهد. انسان برای آنکه بتواند در درون خود به تعادل برسد و فرصتی برای اندیشه بیابد به طبیعت نیاز دارد . خانه های سنتی ایران بر اساس اقلیم و فرهنگ هر منطقه دارای ویژگی های نزدیک تر به معماری اکولوژیک و بر پایه نظم طبیعت که ریشه در نظم الهی دارد ، بنا شده اند . در این مقاله در حکم مقدمه ای در این حوزه نوظهور با توجه به اهمیت و ارزیابی احداث بناهایی جهت نیل به توسعه معماری اکولوژیک، پس از معرفی معماری اکولوژیک و اصول آن و تبیین اهمیت موضوع ، ضمن مطرح کردن سابقه و مزیت بناهای قدیمی در شهر اصفهان به عنوان نمونه ای از بناهای قدیمی ایران، به بررسی مزایا و معایب مواد و مصالح به کار رفته شده در بنای آن می پردازیم. پس از تحقیق و آنالیز بر روی نمونه موردی از بناهای قدیمی در کلان شهر اصفهان به این نتیجه دست پیدا کردیم که بناهای تاریخی این شهر با معیارهای معماری اکولوژیک مطابقت کامل ندارند. اگرچه نسبت به بناهای امروزی تا حدود بسیار زیادی کمترین آسیب را به محیط زیست وارد می کنند. همچنین بهترین و مناسب ترین مصالحی که برای یک ساختمان مسکونی می توان استفاده کرد که دارای انرژی نهفته کم و کاهش آلایندگی محیط زیست (کاهش مصرف انرژی تولید و ساخت) و مصالحی با قابلیت بازیافت، که اثرات کمتری بر محیط زیست می گذارند، تحلیل شد .

کلیدواژه ها:

اکولوژیک ، معماری پایدار ، بناهای تاریخی اصفهان ، ارتباط با طبیعت