ارزیابی احداث کاربری های فرامنطقه ای با رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی (TOD) و تاثیر آن در توسعه پایدار شهری

رشد شبکه حمل و نقل و افزایش تقاضای سفر در سال های اخیر، موجب افزایش مالکیت وسایل نقلیه و وابستگی بیشتر به حمل و نقل با سواری شخصی شده است. این موارد که از پیامدهای رشد اقتصادی و افزایش جمعیت شهری هستند، تاثیر منفی بر توسعه پایدار شهری خواهند داشت. در کلان شهرهایی مانند تهران، کاربری هایی وجود دارند که از آن ها به عنوان کاربری های جاذب سفر فرامنطقه ای یاد می شود. ماهیت این کاربری های بزرگ مقیاس که غالبا مراکز تجاری-تفریحی هستند، به گونه ای است که نسبت به کاربری های مجاور خود، جذب سفر بیشتری دارند. یکی از چالش های اساسی در توسعه پایدار شهری، یافتن بهترین مکان برای احداث کاربری های فرامنطقه ای در آینده است. به گونه ای که این کاربری ها ضمن ایجاد توسعه ای پایدار و سازنده، در تعاملی سازنده با کالبد شهر باشند و به پویایی شهر کمک کنند. توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی، ابزاری است که با استفاده از توسعه کاربری های جذاب و مختلط در اطراف یک ایستگاه حمل و نقل همگانی، باعث افزایش جذابیت سفرهای با حمل و نقل همگانی می شود. در نتیجه این امر تقاضای سفر در کلان شهرها از سفرهای با سواری شخصی به حمل و نقل همگانی تمایل پیدا می کنند که منجر به کاهش هزینه هایی مانند زمان سفر، سوخت و آلودگی های صوتی و زیست محیطی می شود. به صورت متقابل، حضور ایستگاه های حمل و نقل همگانی در مجاورت کاربری های فرامنطقه-ای، بر جذابیت آن ها افزوده و با افزایش سطح دسترسی عمومی به این کاربری ها، ضمن حفظ اصل عدالت اجتماعی، باعث پویایی هر چه بیشتر آن ها شده و یک سیستم بهینه انسان محور را تشکیل می دهد. در این مطالعه تلاش بر این است که به وسیله مدلسازی ترافیکی، تاثیر قرارگیری یک کاربری جاذب سفر فرامنطقه ای در مجاورت یک TOD، بر میزان استفاده از حمل و نقل همگانی و پیامدهای آن در توسعه پایدار شهری مورد ارزیابی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، کاربری های جاذب فرامنطقه ای ، توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی ، تخصیص ترافیک