بررسی ویژگی ها و نمودهای شعر بومی گرا در ادبیات فارسی معاصر با تاکید بر شعر نیما یوشیج اتشی

هویت بومی در ادبیات کلاسیک ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته و شاعران کهن به ندرت عناصر محیطی و تجربه های خود را در شعرشان به کار برد. اما به سبب نوآوری های که در جوانب مختلف شعر نو پدید آمد، آداب و رسوم و سنت ها، خوراک و پوشاک و ... به اصلی ترین و بنیادین ترین عناصر شعر شاعران این دوره مبدل گشت. این رویکرد آگاهانه نه تنها در شناساندن هویت بومی هر منطقه از ایران موثر بوده است، بلکه در حفظ وحدت جامعه نیز نقش بسزایی داشته است. لذا این م قاله با بررسی مهمترین عناصر بومی در بستر این دو شاعر کوشیده است که ارائه گر تصویر جدیدی از مویت بومی کشورمان (ایران) باشد.

کلیدواژه ها:

ششر بومی را نیمایوشیج ، منوچهر آتشی