طراحی محفظه تخمیر و ساخت هاضم بی هوازی ناپیوسته به منظور تولید بیومتان

رآکتور قلب واحد بیوگاز است. طراحی اصولی هاضم بی هوازی باعث افزایش بهره وری تولید گاز متان می گردد. در این تحقیق با هدف طراحی هاضم بی هوازی سه روش طراحی حجمی هاضم بر اساس ۱- میزان بیوگاز مصرفی، ۲- میزای سوبسترای موجود و ۳- فرمول شیمیایی سوبسترا بررسی شده که با توجه به شرایط می توان در طراحی انتخاب نمود. این طراحی بر مبنای نیاز به حجم معینی بیوگاز مورد نیاز برای پخت و پز روستایی در نظر گرفته شده است. با استفاده از روابط مرتبط بین حجم هاضم و مقدار تولید بیوگاز و با انتخاب سوبسترایی که کمترین میزان تولید بیوگاز را به ازای حجم دارد، اقدام به طراحی واحد گردید. ابتدا مقدار سوبسترای مورد نیاز برای تولید مقدار مشخص گاز تعیین گردید و در نتیجه محاسبه حجم تخمیر، ابعاد رآکتور و تعیین جنس رآکتور اقدام شد. مقدار حجم مورد نیاز گاز محاسبه شده برای ذخیره سازی یک روزه در خود هاضم، برابر ۷۷ لیتر می باشد. حجم نهایی هاضم برابر مجموع حجم ذخیره گاز و حجم تخمیر می باشد که برابر است با ۴۰۰ لیتر محاسبه گردید. بعد از ساخت هاضم طراحی شده، با استفاده از سوبسترای گاوی، هاضم به مدت ۴۰ روز تست گردید. مشاهده شد بعد از ۱۰ روز، بیوگاز تولید شده قابل اشتعال شد. بیش ترین مقدار متان تولیدی ۷۹ درصد و مقدار بیوگاز تولیدی ۲۰۵ لیتر اندازه گیری و ثبت گردید. مقدار کل بیوگاز تولیدی در ۴۰ روز ۷۰۴۰ لیتر بود. مهم ترین نتیجه حاصل از این پژوهش، دست یابی به دانش فنی طراحی و ساخت و بهینه سازی یک هاضم بیوگاز می باشد. به ویژه آن که سعی بر آن شده است که نیازمندی های داخلی را برآورده نماید و قابلیت بهره گیری در سطوح مختلف کاربری و تحقیقات آتی را داشته باشد.

کلیدواژه ها:

انرژی ، بیوگاز ، دانش فنی ، رآکتور ، هاضم