بررسی تغییرات سیستم آنتی اکسیدان گیاه گوجه فرنگی (Lycopersicum solanum L.) تیمار شده با نانوسیلیس و ۲۴-اپی براسینولید تحت تنش کادمیوم

در این بررسی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با فلز سنگین کادمیوم در دو سطح (صفر و ۱۰۰ میکرومولار)، دو سطح ۲۴-اپی براسینولید (صفر و ۷۵/۰ میکرومولار) و دو سطح نانوذره سیلیس (صفر و ۵۰ میلی گرم در لیتر) روی گیاه گوجه فرنگی انجام شد. تنش کادمیوم به طور معنی داری باعث کاهش پارامتر های رشدی، محتوای کلروفیل و همچنین افزایش محتوای ترکیبات فنولی، مالون د آلدئید، پراکسید هیدروژن و افزایش تجمع کادمیوم در برگ گیاه گوجه فرنگی شد. نتایج نشان داد که پیش تیمار نانوذره سیلیس منجر به بهبود ویژگی های رشدی و افزایش فعالیت پلی فنول اکسیداز در برگ گیاه تحت تنش گردید. کاهش محتوای ترکیبات فنولی، مالون د آلدئید و پراکسید هیدروژن، به دنبال کاهش تجمع کادمیوم در این تیمار مشاهده شد. پیش تیمار ۲۴-اپی براسینولید نیز منجر به کاهش محتوای ترکیبات فنولی، مالون د آلدئید، پراکسید هیدروژن و همچنین افزایش وزن تر اندام هوایی، نسبت طول ریشه به طول ساقه، فعالیت پلی فنول اکسیداز و کاتالاز و کاهش تجمع کادمیوم در برگ گیاه تحت تنش شد. بر اساس نتایج اثر متقابل پیش تیمار نانوذره سیلیس و ۲۴-اپی براسینولید بر محتوای مالون د آلدئید و پراکسید هیدروژن و نیز وزن خشک ریشه، فعالیت آنزیم پلی فنول اکسیداز و کاهش تجمع کادمیوم در برگ معنی دار بود. به نظر می رسد تیمار های نانوذره سیلیس و ۲۴-اپی براسینولید با بهبود ویژگی های بیوشیمیایی و مقاومت آنتی اکسیدانی گوجه فرنگی منجر به افزایش رشد و تخفیف تنش کادمیوم می گردد.

کلیدواژه ها:

Polyphenol oxidase ، Hydrogen peroxide ، Phenolic compounds ، Catalase ، Tomato ، پلی فنول اکسیداز ، پراکسید هیدروژن ، ترکیبات فنولی ، کاتالاز ، گوجه فرنگی