بررسی تغییرات روابط آبی، تنظیم اسمزی و سبزمانی ژنوتیپ های مختلف سورگوم در تنش خشکی پس از گلدهی

به­منظور بررسی اثر تنش خشکی پس از گلدهی بر روابط آبی، تنظیم اسمزی و سبزمانی ژنوتیپ های سورگوم و ارتباط آن­ها با عملکرد دانه، آزمایشی به­صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج در سال ۱۳۹۴ به اجرا درآمد. عامل اصلی سه تیمار آبی شامل شاهد (آبیاری پس از ۶۰ میلیمتر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A) ، تنش ملایم (آبیاری معمول تا زمان ۵۰% گلدهی و پس از آن، اعمال آبیاری پس از ۱۲۰ میلیمتر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A)، تنش شدید (آبیاری معمول تا زمان ۵۰% گلدهی و قطع کامل آبیاری پس از آن) بود و پنج ژنوتیپ سورگوم (کیمیا، سپیده، KGS۱۵، KGS۲۳ و KGS۳۲) به­عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نمونه برداری ها در زمان ۱۴، ۲۱ و ۲۸ روز پس از گلدهی صورت گرفت. نتایج نشان داد که تنش خشکی سبب کاهش معنی دار محتوای نسبی آب برگ، افزایش دمای کانوپی و میزان تنظیم اسمزی در ژنوتیپ های مورد بررسی شد. ژنوتیپ های کیمیا و KGS۲۳ براساس عملکرد دانه، شاخص های تحمل به خشکی، محتوای نسبی آب برگ و تنظیم اسمزی به­عنوان متحمل ترین ژنوتیپ ها به تنش خشکی آخر فصل شناخته شدند. علاوه­بر آن، ژنوتیپ KGS۲۳ قابلیت سبزمانی بالاتری نیز از خود نشان داد. نتایج بررسی صفات، همبستگی مثبت و معنی­داری (در سطح احتمال یک درصد) بین عملکرد دانه با محتوای نسبی آب برگ، وزن هزار دانه، میزان کلروفیل و همبستگی منفی و معنی­داری (در سطح یک درصد) با دمای کانوپی نشان داد. نتایج این بررسی نشان داد که علاوه بر اهمیت روابط آبی و تنظیم اسمزی، سبزمانی یکی از مهمترین فرآیندهای مرتبط با حفظ عملکرد در شرایط تنش خشکی آخر فصل در ژنوتیپ های متحمل سورگوم می باشد.  

کلیدواژه ها:

Canopy temperature ، drought tolerance indexes ، grain yield ، chlorophyll ، leaf relative water content ، دمای کانوپی ، شاخص های تحمل به خشکی ، عملکرد دانه ، کلروفیل ، محتوی نسبی آب برگ