مطالعه ی خودجذبی نمونه های محیطی در طیف نمایی گاما

آشکارساز HPGe دانشگاه اصفهان به کمک کد محاسباتی MCNP شبیه سازی و تابع پاسخ آن تعیین شد. سپس برنامه ی شبیه سازی شده برای چشمه های حجمی مارینلی با ترکیب ها و چگالی های مختلف (۳ g/cm۲-۸/۰=ρ، ۹۰-۱۰=z) اجرا شد. هم چنین طیف نمایی با آشکارساز مذکور، در آزمایشگاه برای نمونه های حجمی مارینلی با درصدهای خودجذبی متفاوت به انجام رسید. سپس با جمع آوری و مقایسه ی نتایج، چگونگی اثرات چگالی و ترکیب نمونه ها بر میزان خودجذبی در طیف های گاما، برای چشمه های مارینلی بحث و بررسی و برای هر دو حالت تجربی و شبیه سازی، نمودار سطح بازده برحسب انرژی پرتو گاما و چگالی نمونه رسم شد. با مقایسه ی نتایج تجربی و شبیه سازی توانمندی روش شبیه سازی برای محاسبه ی بازده برحسب دو پارامتر انرژی و چگالی تایید شد. این روند می تواند برای تولید منحنی بازده مناسب، برای هر چگالی نمونه به کار برده شده و سبب کاهش تعداد استاندارد مورد نیاز در آزمایشگاه و هزینه های مربوطه شود. علاوه بر آن مشاهد شد که در مساله ی خودجذبی، چگالی نسبت به نوع ترکیب، اثر بیش تری دارد و بر خودجذبی کل گستره ی انرژی مورد مطالعه تاثیرگذار است، در حالی که تاثیر نوع ترکیب، تنها در گستره ی انرژی های کم تر از keV۴۰۰ است.  

کلیدواژه ها:

طیف نمایی گاما ، نمونه های محیطی ، خودجذبی ، MCNP ، HPGe