ارائه مدل ساختاری خودناتوان سازی بر اساس چشم انداز زمان، باورهای هوشی و سبک فرزندپروری ادراک شده با میانجی گری خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل ساختاری خودناتوان سازی بر اساس چشم انداز زمان، باورهای هوشی و سبک فرزندپروری ادراک شده با میانجی گری خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دوره دوم مقطع متوسط در شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۹ بودند. تعداد افراد نمونه ۴۰۰ دانش آموز بودند که با روش خوشه ای (۴ مدرسه) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی خودکارآمدی تحصیلی اون و فرامن (۱۹۹۸)، مقیاس خودناتوان سازی جونز و رودوالت (۱۹۸۲)، پرسشنامه چشم انداز زمان زیمباردو (۱۹۹۹)، پرسشنامه فرزندپروری ادراک شده گرولنیک (۱۹۹۷) و مقیاس باورهای هوشی عبدالفتاح و ییتس (۲۰۰۶) بودند. داده های گردآوری شده با روش مدل سازی معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل پیش بینی خودناتوان سازی بر اساس چشم انداز زمان، باورهای هوشی و سبک فرزندپروری ادراک شده با میانجی گری خودکارآمدی تحصیلی براساس داده های تجربی از برازش مطلوبی برخوردار است. همچنین اثر مستقیم و غیرمستقیم چشم انداز زمان و باورهای هوشی بر خودناتوان سازی دانش آموزان مورد تایید قرار گرفت (p <۰.۰۵). سبک فرزندپروری ادراک شده و خودکارآمدی تحصیلی به طور مستقیم بر خودناتوان سازی اثر می گذارند (p <۰.۰۵). پژوهش حاضر نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی در تبیین و پیش بینی خودناتوان سازی دانش آموزان نقش واسطه ای دارد. این متغیر از یک سو تحت تاثیر چشم انداز زمان، باورهای هوشی و سبک فرزندپروری ادراک شده قرار می گیرند و از سوی دیگر می توانند اثر معناداری بر خودناتوان سازی دانش آموزان داشته باشند. هر کار پژوهشی با محدودیت های خاص خود رو به روست که این پژوهش نیز از این قاعده مستثنی نیست. از جمله محدودیت های این پژوهش شامل: روابط ساختاری متغیرها از طریق مدل سازی معادلات ساختاری که یک روش غیر آزمایشی است، آزمون شد.

کلیدواژه ها:

خودناتوان سازی ، چشم انداز زمان ، باورهای هوشی ، سبک فرزندپروری ادراک شده ، خودکارآمدی تحصیلی