بررسی تاثیر آموزش مهارت‎های زندگی بر بالابردن خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران در سال۹۰-۸۹

این روزها، موضوع فشار روانی ناشی از کار و زندگی در میان عامه مردم، متخصصان ﺁموزشی، متخصصان بهداشت روانی و سایر کسانی که مسئولیت بهزیستی مردم را بر‎عهده‎دارند، بسیار مهم بوده و در راس امور قرار دارد. یکی از جنبه‎های مهم سلامتی، سلامت روانی افراد است. می‎توان گفت باورهای خودکارآمدی اساس و پایه سلامت روانی است و احساس شایستگی، کفایت و قابلیت کنارآمدن با زندگی را تقویت می‎کند. تصورات و ادراک فرد از توانایی‎های خود را خودکارآمدی گویند و این باورهای افراد نسبت به توانایی‎هایشان، بر تلاش و پشتکار آنها اثر می‎گذارد (مهدی قراچه‎داغی، ۱۳۷۳: ۳۴). این پژوهش به منظور بررسی تاثیر آموزش‎های مهارت‎های زندگی بر بالا بردن خودکارآمدی عمومی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران در سال ۹۰-۸۹ صورت گرفته است. گروه نمونه در این پژوهش، شامل ۲۲۰ نفر از زنان سرپرست خانوار تحت پوشش شهرداری شهر تهران است. روش پژوهش حاضر از نوع شبه‎آزمایشی طرح پیش‎آزمون و پس‎آزمون با گروه کنترل (Pretest–Posttest Randomized Group Design) است و بر مدل تحلیل اکتشافی، کوواریانس مبتنی است و ابزار مورد استفاده این طرح پژوهش «پرسش‎نامه خودکارآمدی عمومی شوارتزر» بوده است (دلاور، ۱۳۸۳: ۸۳). یافته‎ها نشان می‎دهد که بین آموزش مهارت‎های زندگی بر بالا بردن خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران رابطه معنی‎داری وجود دارد و می‎توان گفت با آموزش مهارت های زندگی می توان خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران را بالا برد.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی (Life Skills) ، خودکارآمدی عمومی (Self-efficacy)