تحلیل شیوه های مهرورزی در تربیت دینی کودک از منظر روایات

زمینه و هدف: تربیت دینی کودکان از جمله مسایل مهم و اساسی یک جامعه دینی است و از سویی دیگر نیروی محبت در تربیت دینی کودک نیرویی انگیزاننده و تحول آفرین بوده و او را به سمت رشد و کمال هدایت می کند. از اینرو محبت جایگاه خاصی را در تربیت به خود اختصاص داده است که جهت تاثیرگذار بودن آن لازم است این امر قلبی ابراز شود و لذا هدف محوری این پژوهش بررسی و تبیین شیوه­های مهرورزی و ابراز محبت در تربیت دینی کودک از منظر آموزه­های اسلام است. روش تحقیق: برای انجام این تحقیق با رجوع به آیات و روایات از روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده است. یافته ها و نتایج: ره­آوردهای پژوهش نشان می دهد که روایات شیوه­های مختلفی را جهت مهرورزی مطرح می کنند که می توان آن را در دو گونه شیوه­های گفتاری و رفتاری دسته بندی کرد. در بخش شیوه­های گفتاری، روایات مهمترین شیوه­های مهرورزی را خطاب با نام نیکو، سلام کردن و استفاده از جملات محبت آمیز مطرح کرده و در بخش رفتاری نیز به معانقه، بوسیدن، حفظ عزت و احترام کودک، همبازی شدن با کودک، هدیه دادن، مدارا کردن و نوازش و دست کشیدن بر سر کودکان، اشاره شده است که مربی با بهره­گیری از این شیوه های می تواند ضمن ابراز محبت به متربی کودک، به تربیت دینی وی پرداخته او را در این دنیا پر آشوب از چنگال اهریمن­ها نجات داده فضائل اخلاقی و باورهای دینی را در آنان تقویت نمود.

کلیدواژه ها:

مهرورزی ، محبت ، تربیت ، تربیت دینی کودک ، قرآن و عترت