تنظیم بهینه نواحی رله دیستانس با الگوسازی احتمالی عدم قطعیت ها

در این مقاله، روش جدیدی به منظور تعیین تنظیم بهینه رله های دیستانس با الگوسازی احتمالی عدم قطعیت های موثر ارائه شده است. برای الگوسازی عدم قطعیت ها، برای هر یک از عدم قطعیت ها، توابع چگالی متناظر با آن ها ارائه شده است و بر اساس این، توزیع احتمالی امپدانس دیده شده از رله دیستانس به کمک فرآیند مونت کارلو به دست آمده است. نواحی سه گانه رله دیستانس باید به نحوی تنظیم شود که به ازای خطاهای داخلی، عملکرد داشته باشد (حساسیت) و به ازای خطاهای خارجی، عملکردی نداشته باشد (هماهنگی). بر اساس این، برای هر یک از نواحی سه گانه رله دیستانس، شاخص احتمالی حساسیت و هماهنگی به صورت مستقل تعریف شده اند. در ادامه، سناریوهای مختلف برای حداکثرکردن شاخص حساسیت یا هماهنگی ارائه شده اند. درنهایت، با توجه به اهمیت بیشتر هماهنگی نسبت به حساسیت، سناریوی حداکثرکردن حساسیت به همراه هماهنگی کامل پیشنهاد شده است. براساس این سناریو، مسئله تعیین تنظیم بهینه هر یک از نواحی رله دیستانس به صورت یک مسئله بهینه سازی با هدف حداکثرکردن شاخص حساسیت و برقراری قید هماهنگی تعریف شده است. با توجه به غیرخطی بودن فرمول بندی های ارائه شده، از الگوریتم ژنتیک برای حل این مسئله ها استفاده شده است. روش پیشنهادی به شبکه ۳۹ شینه IEEE، اعمال شده و مزیت فرمول بندی ارائه شده برای هر یک از نواحی سه گانه رله دیستانس ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

تنظیم احتمالی ، حساسیت ، رله دیستانس ، عدم قطعیت ، هماهنگی ، مونت کارلو