چالش های فرارو در شخصیت پردازی شخصیت های معصومین در فیلمنامه با الگوی ارسطویی

این مطالعه پیرامون این پرسش محوری انجام‎شده‎است که اگر قرار باشد فیلمنامه ای با محوریت «شخصیت های مقدس معصومین مانند پیامبر و امامان» نگارش شود، آن فیلمنامه باید از چه الگوی تکنیکی و فرمی تبعیت کند. الگوهای طراحی فیلمنامه های سینمای کلاسیک عموما بر الگوی ارسطویی استوار است که با توجه به مبانی فلسفی و خاستگاه‎های فرهنگی چنین الگوهایی، نمی تواند قالب ایده‎آلی برای طرح شخصیت های قدسی مانند معصومین قرارگیرد، زیرا اولا، شخصیت های معصوم را نمی توان نشان‎داد؛ دوم این که شخصیت آنان ایستا و پایدار است که در تعارض با شخصیت پردازی در فیلمنامه نویسی است که شخصیت‎ها عموما ناپایدار و دایم در حال تحول‎اند. با توجه به ابعاد عدیده ساختار در فیلمنامه (مانند پیرنگ، ماجرا، شخصیت پردازی ، دیالوگ نویسی و...)، این مطالعه فقط بر بعد «شخصیت پردازی» در فیلمنامه متمرکز شده که از طریق احصای مختصات تکنیکی و مقتضیات شخصیت‎پردازی در فیلمنامه، کارآمدی آن ها را در طرح شخصیت حضرات معصومین مورد ارزیابی قرارمی دهد. فرضیه این مقاله این است که قابلیت های تکنیکی فیلمنامه ها با الگوهای ارسطویی، عموما، مناسب طرح شخصیت های زمینی اند و باید در ویژگی‎های ساختاری این الگوها از جمله اصل «شخصیت‎پردازی» تصرف کرد و قابلیت‎های نوینی را در ساختار فیلمنامه تعریف کرد، والا شخصیت آنان از مراتب قدسیت به مراتب زمینی فروکاهیده خواهد‎شد.

کلیدواژه ها:

الگوی ارسطویی فیلمنامه ، شخصیت‎پردازی ، شخصیت‎های قدسی ، چالش های فرارو