تاثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی دانش آموزان پسر دوره ابتدائی با ناتوانی های یادگیری

چکیده مقدمه: هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی دانش آموزان پسر مقطع ابتدائی با ناتوانی های یادگیری شهر اهواز بود. روش کار: پژوهش حاضر یک روش تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه شاهد بود. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه تجدید نظر شده سبک اسنادی کودکان (CASQ-R) و مقیاس هویت تحصیلی (AIS) بودند. نمونه پژوهش شامل ۲۷ دانش آموز پسر پایه پنجم و ششم ابتدائی با ناتوانی یادگیری، که در سال تحصیلی ۹۳-۱۳۹۲ مشغول به تحصیل بودند، است که با روش تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایشی و شاهد گمارده شدند. قبل از آموزش خودتعیین گری از دو گروه، پیش آزمون های سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی گرفته شد. سپس، به گروه آزمایشی خودتعیین گری آموزش داده شد و به گروه شاهد آموزشی ارائه نشد. پس از اتمام دوره آموزشی بلافاصله از هر دو گروه پس آزمون های سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی گرفته شد. بعد از هفت هفته از پایان دوره آموزشی مجددا از هر دو گروه آزمون های فوق، به عنوان پیگیری، گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل های کوواریانس نشان داد که آموزش خودتعیین گری باعث افزایش معنی دار سبک تبیینی خوش بینانه (۰/۰۰۲> P) و هویت تحصیلی (۰/۰۰۳> P) در دانش آموزان می شود. همچنین، نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش خودتعیین گری در طول زمان بر سبک تبیینی خوش بینانه (۰/۰۰۲> P) و هویت تحصیلی (۰/۰۰۲ > P) در دانش آموزان اثر پایدار دارد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه آموزش خودتعیین گری سبب افزایش سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی در دانش آموزان شد. پیشنهاد می شود متخصصان تعلیم و تربیت آموزش خودتعیین گری را به عنوان روشی مهم برای پیامدهای روانشناختی مطلوب در کودکان دارای ناتوانی های یادگیری به کار گیرند.  

کلیدواژه ها:

Self-Determination ، Optimistic Explanatory Style ، Academic Identity ، Learning Disabilities ، خودتعیین گری ، سبک تبیینی خوش بینانه ، هویت تحصیلی ، ناتوانی های یادگیری