تحلیل هرمنوتیکی داستان مگیل اثر محسن مطلق بر اساس نظریه شلایر ماخر

یکی از نظریات نقد ادبی طی دو قرن گذشته برای نقد متون، نظریات هرمنوتیک یا تاویل شناسی است. هرمنوتیک توسط افراد مختلفی بازتعریف شده که یکی از آن ها شلایر ماخر است. هرمنوتیک مدرن با نظریه ماخر شروع می شود و سپس توسط دانشمندان دیگری نظیر نیچه، گادامر و ... رشد می کند. رمان مگیل، یکی از داستان های بلند طنز در حوزه ادبیات پایداری فارسی بوده که توسط محسن مطلق نوشته شده است. این داستان که تخیلی بوده اما رگه هایی در واقعیت دارد، دارای نمادهایی است که به مفاهیم آن ها دست پیدا کرد. یکی از بهترین راه های رسیدن به معناهای درونی متن، استفاده از نقد هرمنوتیک است. هرمنوتیک شلایر ماخر، با توجه به این زوایای مختلفی برای بررسی نماد در اختیار ما قرار می دهد، می تواند برای بازشناسی و تعریف و تفسیر نمادهای این کتاب، به ما کمک شایانی کند. کتاب مگیل نوشته محسن مطلق، یکی از کتاب هایی است که در زمینه ادبیات داستانی پایداری و در قالب طنز نوشته است. در این کتاب، نمادها و رموز نیاز به شناسایی و تعریف دارد. در این تحقیق براساس روش تحلیلی کیفی، ضمن بررسی هرمنوتیک کتاب و شناخت ۳ عنصر از عناصر روایت، در هر عنصر، شاخصه هایی نیز مشاهده و تحلیل شده که در پی آن، چهارچوب هرمنوتیکی داستان مشاهده می شود.

کلیدواژه ها:

هرمنوتیک ، تحلیل هرمنوتیکی ، مگیل ، محسن مطلق ، شلایر ماخر