شخصیت پردازی در ویس و رامین و تریستان و ایزوت

؛«ویس و رامین» بازمانده یکی از قدیمی ترین رمان های عاشقانه فارسی است که فخرالدین اسعدگرگانی آن را در حدود سال ۴۴۸ هجری با اقتباس از زبان پهلوی در ۷۹۰۵ بیت سروده است. این منظومه از جمله متون داستانی ارزشمند و کهن فارسی است که تا کنون تمام جنبه های ادبی آن به طور کامل مورد توجه و بررسی قرار نگرفته است. وجود شباهت میان داستان تریستان و ایزوت و افسانه ایرانی ویس و رامین که فخرالدین اسعد گرگانی سال ۴۴۶ هجری به نظم درآورده است، امری غیر قابل انکار است . هرچند نویسندگان زیادی به بیان این شباهت ها و تفاوت های پرداخته اند، اما تحلیل و مقایسه دقیق شخصیت های دو منظومه و شیوه های شخصیت پردازی نویسندگان چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در این مقاله سعی شده عنصر شخصیت به عنوان مهمترین عنصر داستان در این دو منظومه مورد بررسی قرار گیرد و شیوه شخصیت پردازی دو شاعر و ویژگی های اخلاقی و رفتاری شخصیت های دو منظومه به طور دقیق مقایسه و تحلیل شود.

کلیدواژه ها:

شخصیت پردازی ، ویسورامین ، تریستانوایزوت ، شاه موبد ، مارک شاه ، برانژی ین ، دایه