اثر بخشی طرحواره درمانی بر تاب آوری زنان مبتلا به سرطان سینه

سرطان سینه یکی از مهم ترین و شایع ترین بیماری ها در زنان است که از هر ۸ نفر زن یک نفر را مبتلا کرده و متاسفانه بیشاز سایر سرطان ها باعث مرگ و میر زنان می شود. سرطان سینه شایع ترین علت مرگ زنان در محدوده سنی ۳۳ تا ۵۵ سالگیمی باشد. هدف از پژوهش بررسی تاثیر طرحواره درمانی بر تاب آوری زنان مبتلا به سرطان سینه بود. از تعداد ۱۵ نفر از زناندرمان شده به دلیل سرطان پستان که برای کنترل های پس از بهبودی به بیمارستان رضوی مشهد مراجعه می کردند برای اینپژوهش دعوت به همکاری شده است. معیارهای همگونی شامل داشتن سن بین ۲۵ تا ۵۷ سال، وضعیت تاهل، حداقلتحصیلات دیپلم، وضعیت اشتغال و تعداد فرزندان بوده که بصورت نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. قبل ازمداخله درمانی ابزار پژوهش (پیش آزمون) پرسش نامه تاب آوری کانر- دیویدسون توسط آزمودنی ها تکمیل گردید و بعد ازمداخله درمانی ۱۲ جلسه ای به مدت ۸۰ دقیقه به صورت هفتگی، ابزار پژوهش دوباره توسط آزمودنی ها تکمیل گردید (پسآزمون). در نهایت داده های به دست آمده با استفاده از آزمون t همبسته و روش تحلیل کواریانس چند متغیری مورد ارزیابی آماری قرار گرفت. پژوهش نشان داد که مداخلات مبتنی بر طرحواره درمانی درتاب آوری زنان مبتلا به سرطان سینه در تمامی خرده مقیاس ها به جز تاثیرات معنوی تفاوت معنادار (p<۰.۰۵) ایجاد کرده است. نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که طرحواره درمانی روش درمانی مناسبی برای افزایش تاب آوری زنان مبتلا به سرطان سینه می باشد.

کلیدواژه ها:

زنان مبتلا به سرطان سینه ، طرحواره درمانی ، تاب آوری