مقایسه تطبیقی تشریفات قراردادهای کاردر ایران با امریکا

در حقوق اتحادیه ی اروپا و آمریکا اصل حاکمیت اراده در تشریفات انعقاد قرارداد به رسمیت شناخته شدهاست. در ایران قانون محل انعقاد، قانون محل اجرا و قوانین دیگر قانون حاکمیت اراده است که باید برقراردادهای بین المللی خصوصی حکومت نماید. در این پژوهش ضمن ارائه تفسیری از ماده ۹۶۸، برضرورت «اصلاح» آن نیز تاکید می شود. حقوق آمریکا اصولا قانون منتخب طرفین میبایست با قراردادمنعقده رابطه ی اساسی یا ارتباط معقول داشته باشد. براساس مقرره ی رم یک قانون منتخب طرفین نباید بامقررات امری برتر قانون مقر و نیز مقررات امری برتر کشور محل اجرای تعهدات قراردادی در تضاد باشد.در حقوق آمریکا نیز قانون منتخب طرفین نباید با نظم عمومی مقر دادگاه و اصول اساسی دادگاهی کهدارای علقه ی مادی بیشتری از ایالت منتخب طرفین در موضوع خاص بوده، در تقابل باشد. در نظام حقوققراردادها در ایران، قاعده کلی اجرای قرارداد در موعد مقرر است و هرگونه انحراف از چنین قاعده ای چهبا تاخیر یا عدم اجرای آن، با واکنش سخت قانونگذار مواجه شده و همین امر قانونگذار را برآن داشتهتادرپاسداشت این قاعده کلی، دست به تاسیس ضمانت اجراهایی بزند. برخلاف قوانین برخی از کشورهاکه موضع روشنی دراینباره دارند، در مقررات قانونی ایران، اجرای زودهنگام تعهد، برخلاف تاخیر اجرایآن، مورد توجه قرار نگرفته است. اراده اشخاص حاکم بر سرنوشت پیمان های ایشان است و آزادی اراده راباید به عنوان «اصل» پذیرفت در آثار حقوقی نیز چندان سابقه تحلیلی و بررسی موضوع دیده نمی شود، امااین موضوع در فقه مورد مطالعه قرارگرفته و دیدگاه های متفاوتی در خصوص آن ارائه شده است. امروزهبسیاری از قراردادها در مرحله عمل با مشکلات اجرایی مواجه گشته، عقیم می مانند. این مشکلات، همیشهناشی از عواملی قهری نیست؛ بلکه کوتاهی متعهد در ارزیابی شرایط آینده در حین عقد، فراهم شدن معاملهای با سود بیشتر و مواردی از این دست، موجبات تعلل در اجرای تعهد و نقض قرارداد را فراهم می سازد.در واقع نگاه اجمالی به قانون قرارداد کاردرامریکا بر عکس ایران، ما را به این واقعیت رهنمون می سازد کهقرارداد کار در این کشور تشریفاتی است.

کلیدواژه ها:

تعهدات قراردادی ، تشریفات ، قراردادها ، ایران و امریکا