معماری همساز با اقلیم در ساختار پردیس های ایرانی با رویکرد پایداری

معماری همساز با اقلیم و دانستن چگونگی مطابقت ساختمان با اقلیم خاص آن منطقه، از مباحث مهم معماری و یکی از اصول طراحی پایدار می باشد که به عنوان چالش اساسی و مهم در دوره معاصر در جهان مطرح شده است. در واقع طراحی همساز و هماهنگ با اقلیم، روشی است برای کاهش هزینه های انرژی و همچنین شناخت عوامل اقلیمی موثر بر ساختمان و کنترل آن در طراحی، در راستای تحقق این هدف توجه و رجوع به راهکارهای بومی در معماری گذشته هر منطقه بسیار کارساز خواهد بود. معماری ایرانی که چنان طراحی شده که با اکوسیستم محیط در انطباق باشد و در این میان پردیس یا باغ ایرانی با بهره گیری از محیط و بستر شکل گیری خود دارای شاخص ها و ویژگی های فراوان در جهت پایداری و ماندگاری می باشد، همچنین به نظر می رسد پردیس ایرانی در ذهن همه ایرانیان همیشه زنده و پابرجاست و شهرسازان و معماران ایرانی هرگزآن ها را فراموش نکرده و در طرح های خود از آ« بهره گرفته اند، مگر این که کالبد طرح این اجازه را به آنان نداده باشد. تعامل سازنده انسان در مواجهه با طبیعت در طراحی پردیس ایرانی، چرایی و چگونگی اقلیمی این پدیده را به اثبات رسانده، در تقابل با آن عدم تعامل معماری امروز با محیط و ناهماهنگی با طبیعت که منجر به تغییرات اقلیمی منفی شده است. مطرح می شود، مقایسه این دو می تواند جهت دستیابی به راهکارهای کارا»د و به حداقل رساندن استفاده از منابع انرژی و عدم تصرف در حقوق آیندگان رهنمون باشد. در این تحقیق کوشش شده با بررسی معماری همساز با اقلیم در طراحی پردیس های ایرانی و با استفاده از روش استدلال عینی، راهکارهای کاربردی جهت استفاده آتی در طراحی معماری، با هدف پایداری و اهمیت محیط زیست و با توجه به جنبه های جدید استفاده از این پردیس ها در طراحی مانند باغ بام ها یا بام های سبز و حیاط های شفابخش، ارائه و بررسی شود کدام یک از مولفه های پردیس ایرانی در رویکرد بازآفرینی می تواند نقش الگو را داشته باشد.

کلیدواژه ها:

معماری ، اقلیم ، همساز با اقلیم ، طراحی پایدارف پردیس های ایرانی