تاثیر مهارت زبانی بر شدت ناروانی در دانش آموزان دوزبانه مبتلا به لکنت

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی نقش مهارت زبانی در میزان ناروانی دوزبانه های کرد - فارس دچار لکنت می باشد. روش: در این مطالعه تحلیلی، ۳۱ دانش آموز دو زبانه (کردی - فارسی) دچار لکنت با میانگین سنی ۱۰ سال و نه ماه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مهارت زبا نی و شدت ناروانی دو زبان از لحاظ شاخص های پیچیدگی زبان، غنای واژگانی و معیار ناروانی های شبه لکنت به کمک تحلیل گفتار پیوسته به دست آمد و با هم مقایسه شد . یافته ها: پیچیدگی زبانی زبان فارسی (شامل میانگین طول گفتار، طول پنج جمله طولانی، تعداد افعال جمله و تع داد بندهای وابسته در جمله) به طور معنادار بیشتر از کردی و غنای واژگانی آن نیز بیشتر از کردی است ، اما این تفاوت معنادار نیست. شرکتکنندگان در هر دو زبان لکنت داشتند، اما شدت لکنت آنها در زبان فارسی بیشتر از کردی بود . نتیجه گیری: در این تحقیق ، زبان غالب نمون ه، فارسی بود که دلیل آن را باید درآموزش مداوم و فشرده آن به دانش آموزان جست وجو کرد . عدم آموزش زبان مادری به این دانش - آموزان در مدرسه، یادگیری آنها را ضعیف و شرایط را برای یادگیری دوزبان نابرابر کرده بود. شدت ناروانی زبان غالب (فارسی) بیشتر بود که دلیل این وضعیت را باید در عوامل اجتماعی- روانشناختی موثر بر لکنت (مانند نگرش شرکتکنندگان به زبان و فرهنگ فارسی ، و انگیزه آنها برای یادگیری آن ) دنبال نمود . ارتباط عاطفی مثبت با زبان مادری هم می تواند یکی از دلایل این وضعیت باشد.

کلیدواژه ها:

Stuttering Severity ، Bilingualism ، Language Proficiency ، شدت لکنت ، دوزبانگی ، مهارت زبانی