دانش زبان از دیدگاه چامسکی

"جوهر مسئله افلاطون را برتراند راسل در یکی از آثار خود بدین گونه مطرح نمود چگونه است که بشر که تماس او با جهان مختصر، شخصی و محدود است قادر است به اندازه دانش خود کسب علم کند؟ انسان در مورد برخی از پدیده های جهان دانشی بسیار مفصل و دقیق دارد و این امر در مور دیگر دستگاه های اعتقادی بشر به روش های تعبیر و تفسیر و تلفیق تجربه و بطور کلی آنچه می توان آن را دستگاه های شناختی نامید نیز صادق است. اگر این نظریه را در مورد زبان به کار ببندیم،این دیدگاه اساسا افلاطونی حاکی از آن است که دانش یک زبان خاص در طی جریانی که تا حدی ذاتی است،با جرح و تعدیلاتی که بازتاب کاربرد مشاهده شده است و تا حدی همچون دستگاه بصری که در طی جریانی که توسط راهنمایی های ژنتیکی تحت تاثیر محیطی محرک و شکل دهنده تعیین می شود،رشد می کند و به بلوغ می رسد. در واقع،جزئیات حیرت انگیز آوایی موجود در گفتار کودک به قدری ظریف است که بسیار فراتر از آن است که بزرگسالان بدون تعلیم خاصی بتوانند آن را درک کنند و بدین دلیل احتمالا نمی تواند حاصل هیچ شکلی از آموزش باشد مسائل مشابهی نیز در حوزه فراگیری واژه وجود دارد که پاسخ آنها را نیز باید همانجا جستجو کرد، یعنی در آن موهبت زیست شناختی که استعداد زبانی انسان را تشکیل می دهد. به سادگی می توان زبانهایی را ساخت که قواعد آن خطی باشد لیکن این زبانها بشری نخواهد بود و فراگیری و استفاده از آنها برای انسان بسیار مشکل است زیرا به جای اتکا بر مکانیسم های فراهم آمده توسط استعداد زبانی،که به طور خودکار و بدون تفکر آگاهانه عمل می کند،مجبور به انجام محاسبه آگاهانه خواهد بود."

کلیدواژه ها:

زبان ، چامسکی ، دانش ، دانش زبان از دیدگاه چامسکی ، جمله ، کودک ، استعداد زبانی ، ضمیر ، ذهن ، انسان