بررسی افکار خودکشی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران

در مطالعه حاضر سعی شده است که میزان امید به زندگی و عوامل مرتبط با آن را در دانشجویان مقاطع مختلف پزشکی ارزیابی کرد. امید است بتوان در ادامه بصورت هدفمند در جهت افزایش امید به زندگی ایشان برنامه ریزی نمود. روش پژوهش: این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی – تحلیلی بر روی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال تحصیل ۱۴۰۰-۱۳۹۹ انجام شده است. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه های ناامیدی بک و پرسشنامه سلامت عمومی از دانشجویان جمع اوری شد. جهت مقایسه متغیر های عددی بین گروه های مختلف از آزمون T-test مستقل و جهت مقایسه متغییر کیفی از آزمون کای دو یا fisher exact استفاده شد. یافته ها: به صورت کلی ۵۰۰ نفر دانشجو با میانگین سنی ۲۲.۵۰ سال و انحراف معیار ۳.۲۱ وارد مطالعه شدند. از کل افراد شرکت کننده در مطالعه ۱۷۰ نفر مرد و مابقی زن بوده اند. بطور میانگین، ۴۰.۳ درصد، ۲۵.۴ درصد و ۴.۶ درصد از دانشجویان به ترتیب میزانی از ناامیدی خفیف، متوسط و شدید داشتند. علاقه مندیبه رشته، مصرف سیگار و رضایت از زندگی و سلامت عمومی و افکار خودکشی دانشجویان با نا امیدی در دانشجویان ارتباط معنی داری نشان داده اند. همچنین بین جنسیت افراد، محل زندگی و مقطع تحصیلی با افکار خودکشی ارتباط معنی دار آماری بدست نیامد. نتیجه گیری: نتیجه نگران کننده مطالعه حاضر حاکی از شیوع نسبتا بالای ناامیدی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد. با توجه به اینکه این دانشجویان معمولا از دانشجویان با رتبه های برتر کنکور در سطح کشور می باشند و از طرفی در آینده عهده دار تامین، حفظ و ارتقا سطح سلامت جامعه خواهند بود، توجه بیش از پیش مسئولین و محققین را در این زمینه طلب می کند

کلیدواژه ها:

ناامیدی ، دانشجویان ، افکار خودکشی ، خودکشی