مدل یابی ساختاری امید به زندگی؛ مبتنی بر هدف در زندگی با نقش میانجی هوش معنوی در مادران دارای کودکان مبتلا به کم توان ذهنی

هدف از انجام پژوهش حاضر مدل یابی ساختاری امید به زندگی، مبتنی بر هدف در زندگی با نقش میانجی هوش معنوی در مادران دارای کودکان مبتلا به کم توان ذهنی در سال ۹۶-۹۵ بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری بوده است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه ی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی غرب استان مازندران به تعداد ۳۱۳ نفر بوده است که از بین آنان ۱۹۸ نفر با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای بر حسب موقعیت جغرافیایی به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. به علت استاندارد بودن پرسشنامه روایی صوری پرسشنامه ها به تایید استاد راهنما رسید. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های امید به زندگی(اسنایدر وهمکاران،۱۹۹۱)، هدف در زندگی(کرامباف و ماهولیک،۱۹۶۹) و هوش معنوی (کینگ،۲۰۰۸) استفاده شد که آلفای کرونباخ پرسشنامه ها به ترتیب ۷۷/۰، ۸۰/۰، ۷۶/۰ و ۸۱/۰ بدست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی( آزمون همبستگی اسپیرمن،رگرسیون تحلیل مسیر و مدلسازی) با نرم افزار spss و Amos صورت گرفت. نتایج نشان داد که هدف در زندگی توانایی پیش بینی تغییرات امید به زندگی را ندارد. همچنین نتایج نشان داد بین امید به زندگی با هوش معنوی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد. بر اساس نتایج تحلیل عاملی هدف در زندگی با نقش میانجی هوش معنوی نتوانست امید به زندکی را پیش بینی کند. در نهایت نتایج معادلات ساختاری نشان داد مدل ساختاری امید به زندگی را بر اساس هدف در زندگی با نقش میانجی هوش معنوی در مادران دارای کودکان مبتلا به کم توان ذهنی دارای برازش لازم است.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، هدف در زندگی ، هوش معنوی ، مادران دارای کودکان مبتلا به کم توان ذهنی.