واحدهای آب شیرین کن ۳. مطالعه تطبیقی تخلیه پساب گرم و شور واحدهای آب شیرین کن به آب خلیج فارس

قوانین و استانداردهای محدودکننده تخلیه پساب به آب دریا را می توان به دو حوزه محدود کرد. ابتدا استانداردهای پساب خروجی که ویژگی های آن نظیر دما و شوری را قبل از ورود به محیط در هنگام تخلیه کنترل می کنند. ازآنجاکه کاهش میزان دما و شوری تا مقدار میانگین آنها در آب دریا بسیار سخت و هزینه بر است، استانداردهای محیط مطرح شده اند. مشخص کردن ناحیه اختلاط نقش مهمی در استانداردهای مربوط به محیط بازی می کند. اندازه ناحیه اختلاط به میزان سمی بودن پساب تخلیه شده و حساس بودن منطقه به پساب تخلیه شده بستگی دارد و به علت متفاوت بودن شرایط منطقه اطراف محل تخلیه، در قوانین کشورهای مختلف، فواصل مختلفی برای ناحیه اختلاط دما و شوری در نظر گرفته شده است. اما تفاوت قابل توجهی درخصوص مقررات وجود دارد؛ در همه آنها به دو نکته مهم بیشینه میزان شوری و دما در محیط و طول ناحیه اختلاط اشاره شده است. پساب نباید شوری محیط را بیشتر از ۱ الی ۴ ppt افزایش دهد. همچنین افزایش دمای ناشی از تخلیه پساب نباید بیش از ۵ درصد باشد. طول ناحیه اختلاط نیز با توجه به شرایط منطقه تخلیه بین ۵۰ الی ۳۰۰ متر متغیر در نظر گرفته شده است. قوانین موجود، کاربری صنعت تولیدکننده پساب را مدنظر قرار نداده و به صورت کلی با الگوگیری از مقررات کشورهایی نظیر ایالات متحده آمریکا، اقدام به تدوین محدودیت های پساب خروجی کرده اند. این در حالی است که برای واحدهای آب شیرین کن به دلیل تولید مداوم شوری و دما باید قوانین جداگانه و با در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی خاص آن منطقه تدوین شود. استانداردهای زیست محیطی مربوط به تخلیه پساب، از طریق انجام آزمایش هایی در طیف وسیعی از گیاهان آبی و گونه های حیوانی که در معرض آن قرار دارند با توجه به اقلیم منطقه، شرایط آب دریا و میزان غلظت اولیه مشخص می شوند. به علت متفاوت بودن شرایط محیطی در محل تخلیه، تفاوت های قابل توجهی درخصوص مقررات وجود دارد.

کلیدواژه ها:

آب شیرین کن ، استاندارد کیفیت آب ، تخلیه پساب ، قوانین محدودکننده ، محیط زیست ، مطالعه تطبیقی ، مقررات تخلیه