پیشنهاد الگوی مناسب برای بهره وری بهتر از بخش های بیمارستان های آموزشی

آموزش پزشکی و رشته های وابسته به آن بدلیل ماهیت و ارتباط خاصشان با سلامتی و جان انسان ها بسیار مهم و پیچیده می باشند، بطوریکه در سراسر جهان چالش های زیاد بدنبال داشته اند. از این رو در جوامع پیشرفته، هر از چندی بازنگری در سیستم های آموزش پزشکی صورت می پذیرد تا کیفیت آموزش ارتقا یابد. تحولات چند دهۀ اخیر سیاسی، اجتماعی و علمی ایران نیز ایجاب می کند تا این بازنگری در آموزش پزشکی ایران صورت پذیرد. این نکته بویژه در مورد آموزش بالینی بسیار اهمیت می یابد. تنوع سطوح آموزشی، از دانشجویی تا فلو شیپی، درس ها و بخش های کلینیکی متنوع با ماهیت های متفاوت تئوری و عملی، روش های مختلف آموزشی در بخش های بیمارستانی و درمانگ اه های سرپائی، وظایف متعدد دانش اندوزان، سطوح مختلف علمی و تجربی اعضای هیئت علمی و ... موجب می گردند که کیفیت آموزش بالینی در مراکز مختلف آموزشی بسیار متفاوت و گاهی ناکارآمد باشد . این عارضه علاوه بر ایجاد سرخوردگی دانش اندوزان و اساتید، افت کیفی تربیت نیروهای علمی کشور و در ادامه آسیب جدی به سیستم بهداشتی درمانی کشور را باعث می گردد. از اینرو بازنگری و طراحی سیستم آموزش بالینی مدون و یکدست، با حفظ قابلیت استفاده از نوآوری ها و خلاقیت ها، ضروری است. لذا در اینجا یک سیستم آموزش بالینی مبتنی بر سطح بندی پیشنهاد می گردد. براساس این طرح، در مراکز پزشکی اصلی دانشگاهی (با فراگیرانی از سطوح دانشجویی تا فوق تخصصی ) طبقه بندی برنامه های فراگیران، فرادهندگان (اعضای هیئت علمی) و خدمات آموزشی به شکلی است که از امکانات مراکز، بیماران بستری و سرپایی حداکثر بهره وری آموزشی بر حسب مقطع تحصیلی انجام می پذیرد.

کلیدواژه ها:

سطحبندی ، آموزش بالینی ، بهرهوری