بررسی برنامه درسی کارشناسی پیوسته مهندسی معماری از منظر دانش آموختگان

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی میزان کارآمدی دو برنامه درسی فعلی کارشناسی پیوسته مهندسی معماری (ارائه شده توسط دانشگاه تهران و دانشگاه فردوسی مشهد) بر اساس نظر دانش آموختگان است. بدین منظور، سوال اصلی میزان رضایت دانش آموختگان از کمیت و کیفیت دروس رشته معماری را در سه حوزه درسی "طراحی"، "تاریخ و مبانی نظری" و "فن ساختمان" مورد بررسی قرار می دهد. روش پژوهش: برای نیل به هدف پژوهش از رویکرد کیفی و ابزار پرسشنامه و مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده شد. جامعه آماری پژوهش را ۷۶ دانش آموخته معماری از ورودی ۱۳۷۸ تا ۱۳۹۳ از ۱۸ دانشگاه کشور تشکیل دادند. یافته ها: بر اساس یافته­ها، از لحاظ کمیت، حوزه "طراحی" بالاترین (با امتیاز زیاد ۲۷.۸ درصد) و حوزه "فن ساختمان" پایین ترین (با امتیاز زیاد ۲۴.۰۴ درصد) را دارا هستند و حوزه "تاریخ و مبانی نظری"، با امتیاز زیاد ۲۴.۷۵ درصد، در میانه قرار دارد. از منظر کیفیت نیز، حوزه "طراحی" با امتیاز ۳۲.۶۵ درصد، بیشترین میزان مطلوبیت را داشته و حوزه های "فن ساختمان" و "تاریخ و مبانی نظری" به ترتیب با امتیازهای ۱۸.۴۲ و ۱۵.۹۵ درصد، در مراتب بعدی از منظر کیفیت قرار گرفته­اند. به این ترتیب بیشترین امتیاز توامان کمیت و کیفیت را دروس حوزه "طراحی" کسب کرده و امتیاز توامان دو حوزه دیگر تقریبا مشابه با یکدیگر است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که به ترتیب بیشترین و کمترین میزان رضایت از حوزه "طراحی معماری" و "فن ساختمان" وجود دارد. همچنین آشکار شدن لایه پوچ یا به بیان دیگر مباحث مورد غفلت واقع شده در دروس "ارائه به کمک رایانه"، "نقشه برداری" و "متره و برآورد" درستی حذف آن ها از برنامه پیشنهادی دانشگاه فردوسی مشهد را با پرسش روبرو می سازد. اما به نظر می رسد انتقال درس "اصول مرمت و حفاظت" از دروس اصلی به اختیاری در این برنامه تصمیم مناسبی بوده است. در پایان با توجه به یافته های پژوهش آشکار می گردد که نیاز به تغییر رویکرد در آموزش معماری و یکپارچه سازی تدریس سه حوزه مذکور با یکدیگر در بازنگری هر دو برنامه وجود دارد.

کلیدواژه ها:

کارشناسی پیوسته مهندسی معماری ، برنامه درسی ، دانش آموختگان ، برنامه بازنگری شده دانشگاه تهران ، برنامه بازنگری شده دانشگاه فردوسی مشهد