مقایسه تحمل به خشکی و پاسخ به محلول پاشی برگی عصاره جلبک قهوه ای در گونه بومی چمانواش بلند و چمن وارداتی لولیوم چندساله

باتوجه به نیاز آبی بالای چمن و محدودیت منابع آب در بسیاری از شهرهای ایران ضروری است راهکارهایی برای داشتن چمن اندیشیده شود. یافتن گونه ها و ارقامی از چمن که نیاز آبی کمی داشته، به خشکی مقاوم باشند و بتوانند در ایجاد فضای سبز پایدار با حفظ کیفیت ظاهری نقش اساسی داشته باشند، ضروری به نظر میرسد. این پژوهش به منظور بررسی برخی پاسخهای مورفولوژیک گونه بومی چمانواش بلند و گونه وارداتی چمن لولیوم (مخلوطی از ارقام متحمل به کم آبیاری) و همچنین تاثیر محلول پاشی عصاره جلبک دریایی بر تعدیل تنش خشکی در این دو گونه چمن انجام شد. بذور چمن در گلدانهای استوانه ای در شرایط گلخانه کشت شدند. پس از استقرار کامل گیاهان، محلول پاشی عصاره جلبک دریای با غلظت ۰/۵ درصد در شرایط تنش خشکی روی گیاهان صورت گرفت. نتایج نشان داد که با قطع کامل آبیاری گونه چمانواش زودتر از گونه لولیوم به حدود ۹۰ درصد خشکیدگی رسید. تنش خشکی وزن خشک ماده حاصل از سر برداری و رنگ چمن را کاهش داد که این کاهش در گونه لولیوم کمتر از دو گونه چمانواش بود. محلول پاشی عصاره جلبک سبب افزایش وزن خشک ماده حاصل از سر برداری در گیاهان تیمار شده گردید. درصد برگشت پذیری از تنش در هر دو گونه پس از آبیاری مجدد مشابه بود. به طورکلی نتایج نشان داد که گونه لولیوم با کاهش کمتر در میزان وزن خشک و درصد خشکیدگی پایین تر نسبت به گونه چمانواش به تنش خشکی تحمل بیشتری نشان داد. همچنین عصاره جلبک دریایی باعث بهبود نسبی تحمل به خشکی گردید.