مدیریت پایدار منابع آب با استفاده مجدد از پساب شهری در رهیافت زمین عوارضی

گسترش جمعیت شهری و افزایش پوشش شبکه های آب رسانی داخلی و شبکه های فاضلاب باعث افزایش مقدار بیشتری از فاضلاب های شهری می شود که می تواند به منبع آبی جدید، به ویژه برای مصارف غیرشرب استفاده شود. در این پژوهش، شهر جدید پردیس به عنوان اولین مطالعه موردی برای طرح ریزی سامانه استفاده مجدد از پساب و بازچرخانی به عنوان حلقه مهم مدیریت پایدار منابع آب، انتخاب شد. برای پیشبرد اهداف این پژوهش، تدوین و به کارگیری روش زمین عوارضی در بازچرخانی پساب در نظر گرفته شد. در این خصوص به منظور امکان بررسی اقتصادی استفاده از پساب منطقه ای به جای تصفیه متمرکز (در تصفیه خانه مرکزی شهر) و نیز مواردی از قبیل صرفه جویی هزینه ها، افزایش درآمد محلی ساکنان، هزینه های محیط زیستی و نیز شاخص های مرتبط در استفاده از پساب تعیین و ارزیابی شد. روش طبقه بندی شاخص ها نیز با استفاده از تحلیل های آماری برای امکان ارزیابی استفاده از پساب استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان صرفه جویی و اضافه درآمد مالی، به ترتیب ۱۷/۳۶ و ۲۵/۳۱ درصد، از مجموع کل صرفه جویی و درآمد به عنوان اولویت اصلی و توصیه به عنوان منبع جایگزین در محدوده مطالعه اتفاق خواهد افتاد. از طرفی سطح، صرفه جویی و اضافه درآمد مالی برای گروهی که نیازی به استفاده از پساب ندارد، صرفا برای ۱۵/۱درصد سطح کل محدوده مطالعه در اولویت آخر قرار گرفت. اولویت بندی استفاده غیرمتمرکز از پساب برای مناطق شهری، نشان داد که این طرح برای بخش قابل توجهی از مناطق مسکونی (ضمن کاهش مصارف آب در کنار صرفه جویی اقتصادی و افزایش درآمد منطقه ای) دارای اولویت گروه اول (بالا) است. در ضمن این طرح می تواند ارائه راهکاری برای مسئولان در تصمیم گیری منابع آبی شهر پردیس و راه حل پایدار آن باشد.

کلیدواژه ها:

پساب ، استفاده مجدد ، خوشه بندی ، مدیریت منابع آب