بازاندیشی برنامه ریزی آموزشی ترویجی با تاکید برسبکهای یادگیری کشاورزان

آموزش فرایندی پیچیده است که هرگونه ساده نگری در مورد آن می تواند منجر به هدررفتن نیروها و امکانات شود بنابراین توسعه اموزش و ایجاد تحول در آن نیازمند شناخت فرایند آموزش و آگاهی از شیوه های نوین اجرای آن می باشد این موضوع در آموزشهای ترویجی اهمیت بیشتری دارد چرا که آموزشهای ترویجی به عنوان یک ابزار موثر برای بهبود و ارتقا دانش بینش و مهارتهای کشاورزی مدنظر بوده است با توجه به اینکه از نیمهدوم قرن بیستم به بعد دخالت متغیرهای شناختی در یادگیری تصریح گردید و برنامه ریزی آموزشی براساس سبک یادگیری افراد مورد تاکید قرار گرفته است از این رو توجه به ویژگیهای روانشناختی فراگیران و طراحی و اجرای برنامه های آموزی متناسب با سبکهای یادگیری در برنامهر یزی های آموزشی ترویجی منجرب ه اثربخش تر شدن این آموزشها می شود. هدف پژوهش حاضر شناسایی و مقایسه سبکهای یادگیری کشاورزان به منظور اثربخش کردن برنامه ریزی های آموزشی ترویجی می باشد کشاورزان استان بوشهر گیلان و مرکز جامعه آماری این تحقیق را تشکیل میدهند N=1136910 , حجم نمونه 715 نفر انتخاب گردید پرسشنامه تحقیق از دو قسمت تشکیل شده بخش اول شامل ویژگی های فردی اقتصادی و شناسه های آموزشی و ترویجی و بخش دوم گویه های سیزده گانه سبک شناسی یادگیری VARK بودهاست روایی محتوایی آن توسط اساتید صاحبنظر دانشگاه تهران و پایایی آن با محاسبه ضریب کرونباخ آلفا مورد تایید قرارگرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که سبک حرکتی یا جنبشی نسبت به سایر سبکهای یادگیری با میانگین m=5/56 بیشترین کاربرد را برای کشاورزان دارد سبکهای یادگیری شنیداری، دیداری و خواندن و شنیدن به ترتیب با میانگین های 3/83 ، 2/58 و 2/56 درارجحیت دوم و سوم و چهارم کاربرد برای کشاورزی دارند

کلیدواژه ها:

برنامهریزی ترویجی ، آموزشهای ترویجی ، سبک یادگیری ، سبک شناسی VARK