اگزوزوم، نانوحاملی برای انتقال دارو

اگزوزوم ها بیانگر گروهی از نانوذرات ترشحی هستند که با اندازه، پروتئین سطح و ترکیب لیپیدها و توانایی حمل RNA و پروتئین ها تعریف می شوند. اگزوزومها به دلیل داشتن ساختاری مشابه غشای پلاسمایی، سیستم ایمنی را فعال نمی کنند و از آنجایی که توسط بیشتر سلولها ترشح می شوند، به مقدار زیاد و به آسانی قابلیت تولید دارند. اگزوزومها به عنوان نانووزیکول توسط سلولهای پستانداران به محیط خارج سلولی آزاد می شوند. براحتی می توانند از سد خونی مغزی بگذرند و درمایعات بیولوژیک پایدارند. آنها واسطه های مهم ارتباط بین سلولی و تنظیم کننده های سلولی هستند و ویژگی های تغییر یافته آنها در بسیاری از بیماری ها مانند سرطان، مهم بودن آنها را برای اهداف تشخیصی و درمانی نشان می دهد. ایده استفاده از اگزوزوم ها به عنوان وسایل حمل دارو، به ویژه برای ژن درمانی در ده ه اخیر مطرح شده است. به واسطه داشتن گیرنده های سطحی میتوانند بطور بسیار اختصاصی به هدف متصل شوند. قابلیت مهندسی دارند و می توان انواعی از داروهای مبتنی بر اسیدنوکلئیک را در آنها بارگذاری کرد وبرخلاف سایر ناقل های سنتزی سمیتی ندارند. محتویات داخلی اگزوزومها به واسطه داشتن غشای دولایه از تجزیه محفوظند. مزایای اگزوزوم ها از جمله عدم سمیت و غیر ایمنوژن بودن سبب شده است به عنوان یک نانوساختار برا ی ارائه داروهای ضد سرطان مورد توجه قرار گیرند. شکل گیری اگزوزومها با جوانه زدن داخل غشاء اندوزومال برای ایجاد وزیکولهای اگزوزوم در سیتوپلا سم شروع می شود. مقدار کلسترول، حضور لیگاند برای پروتئین غشاء و پروتئینهایی که در سیستم پیچیده اندوزومی مورد نیازند سرنوشت اگزوم ها را تعیین می کنند.

کلیدواژه ها:

اگزوزوم ، انتقال دارو ، نانو بیوتکنولوژی ، سرطان