بررسی اضطراب، افسردگی و خودبیمارانگاری در پرستاران در زمان شیوع کووید ۱۹

زمینه و هدف: باتوجه به اینکه بیماری کووید ۱۹ علاوه بر مشکلات جسمانی، توانسته اثرات روانی مثل اضطراب، افسردگی و اختلالاتی همچون اختلال خودبیمارانگاری را به وجود آورد. و همچنین با توجه به اینکه تشخیص اختلالات روانی و تاب آوری افراد در زمان شیوع بیماری ها با هدف برنامه ریزی، امری لازم است، در این راستا، هدف از پژوهش حاضر، بررسی اضطراب، افسردگی و خودبیمارانگاری در پرستاران در زمان شبوع کووید ۱۹ بود. روش پژوهش: مطالعه مقطعی حاضر، توصیفی و از نوع همبستگی بود که در اواخر خرداد ماه سال ۱۴۰۰ انجام شد. جامعه آماری تحقیق شامل ۳۰۰ نفر از پرستاران شهرستان گلپایگان بود که با استفاده از فرمول کوکران ۱۶۹ نفر از آنها برآورد گردید. و از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب گردید. بمنظور اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه اضطراب و افسردگی بیمارستانی HADS و پرسشنامه خود بیمارانگاری ایوانز ۱۹۸۰ استفاده شد. یافته ها: همه متغیرهای تحقیق P->۰/۰۵ value می باشد. بنابراین فرض H۰ پذیرفته شد و فرض H۱ حاکی از نرمال نبودن داده ها رد خواهد شد. براین اساس بروز اضطراب و افسردگی و خودبیمارانگاری در پرستاران در زمان شیوع کوید ۱۹ شایع است. نتیجه گیری: با توجه به اثرات روانی بیماری کووید ۱۹ نظیر اضطراب افسردگی و خودبیمارانگاری، انجام اقدماتی جهت کاهش اختلال خودبیمارانگاری و افزایش تاب اوری در بین پرستاران به عنوان یکی از راهکارهای مقابلهای در مواجهه با شرایط سخت در زمان شیوع ویروس کرونا ضروری می باشد.

کلیدواژه ها:

اضطراب و افسردگی ، خود بیمارانگاری ، پرستاران ، بیماری کووید ۱۹