اثرمحافظتی پاراآمینوپروپیوفنون (PAPP) در تغییرات فرایند اسپرماتوژنز در اثر تشعشعات گاما در موش صحرایی بالغ

     پرتوهای یون ساز با نفوذ به بافت های بدن موجب آسیب و حتی مرگ سلول و بافت می شوند. تزریق ترکیبات محافظ پرتوقبل ازپرتوگیری موجب کاهش اثرات زیان آور اشعه می شود. هدف از این تحقیق بررسی اثرات تشعشعات گاما بر فرایند اسپرماتوژنز در موش صحرایی بالغ و نقش پارا آمینوپروپیوفنون به عنوان محافظت کننده است. PAPP به صورت داخل صفاقی در سه دوز ۴۰، ۲۰، ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم، نیم ساعت قبل از تابش اشعه ی گاما (۲گری) تزریق شد، حیوانات پس از ۳روز کشته شده و پس از بیرون آوردن بیضه حیوانات و عملیات مربوط به آماده سازی اسلاید و مطالعه آن ها، تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، اسپرماتید، اسپرم، بینابینی و سرتولی مورد بررسی و شمارش قرار گرفت. یافته ها نشان داد که در گروه تیمار با اشعه گاما با شدت ۲ گری، تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتید، اسپرم، سرتولی، بینابینی، در مقایسه با گروه کنترل به صورت معنی دار (۰/۰۵>P) کاهش یافت. در حالی که در تعداد سلول های اسپرماتوسیت اولیه گروه تیمار با گاما در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنی داری (۰/۰۵>P) مشاهده شد. در پایان، گروه تیمار با PAPP و تشعشعات گاما این عوارض را نشان نداد و عملکرد PAPP به عنوان یک محافظت کننده به خوبی مشخص شد. به نظر می رسد PAPP با کاهش اکسیژن رسانی و ایجاد هیپوکسی، سلول ها و بافت ها را از اثرات زیان بار رادیکال های آزادکه تحت تاثیر تشعشعات گاما حاصل می شوند حفظ می کند.

کلیدواژه ها:

اسپرماتوژنز ، تشعشات گاما ، پاراآمینوپروپیوفنون ، موش صحرایی