ارزیابی تخمین روشهای ساده سازی شده آیین نامه ها برای تعیین ظرفیت جابجایی حداکثر جداگرهای آونگی اصطکاکی تحت زلزله های حوزه نزدیک غیرپالس گونه

امروزه سازه های زیادی در نزدیکی گسل به منظور کاهش نیاز لرزه ای جداسازی میشوند. طبق پژوهش زلزله شناسان طی زلزله های بزرگ در حوزه نزدیک، با توجه به پریود و دامنه نسبتا بلند این زلزله ها، سازه های جداسازی شده آسیب پذیر هستند. در این مقاله سعی شده است تا با شناخت رفتار جداساز آونگی اصطکاکی، پارامترهای اثرگذار بر عملکرد این جداساز و پاسخ روسازه مشخص شوند و سپس برای زلزله های غیر پالس گونه حوزه نزدیک ظرفیت جابجایی حداکثر جداساز آونگی اصطکاکی حاصل از روشهای ساده سازی شده آیین نامه با جابجایی حاصل از تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی مقایسه شوند. در این مقاله برای بررسی این موضوع، در ابتدا طبق روابط سادهسازی شده آیین نامه به تعیین ظرفیت جابجایی جداساز آونگی اصطکاکی پرداخته شده است. سپس با انتخاب ۷ رکورد زلزله حوزه نزدیک و غیر پالسگونه و اعمال این رکوردها به جداساز در نرم افزار OPENSEES، ظرفیت جابجایی برای ۴ شعاع و ۴ ضریب اصطکاک مختلف جداساز تعیین شدهاست تا تفاوت آنچه آیین نامه پیش بینی کرده است با آنچه در واقعیت اتفاق میافتد بررسی شود. نتایج نشان میدهند که برای زلزله های غیر پالس گونه حوزه نزدیک گسل مقادیر پیشبینی شده توسط آیین نامه کمتر از مقادیر حاصل از تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی میباشد، لذا برای این زلزله ها نیاز به لحاظ ضریب تعدیل میباشد.

کلیدواژه ها:

جداسازی لرزه ای ، جداساز آونگی اصطکاکی ، روش های ساده سازی شده آیین نامه ای ، حوزه نزدیک ، زلزله های غیر پالس گونه