ارزیابی بازه های مانایی زلزله های شهر تهران

اغلب محاسبات ریسک بر حسب نرخ ها بیان می شود: مانند نرخهای رخداد محدوده های خاص بزرگا، نرخهای رخداد شدتی خاص در ساختگاهی مشخص، نرخهای خرابی. درست بودن این مفاهیم مستلزم وجود درجهای از ثبات در فرآیندهای تکتونیکی عامل زلزله است. فرضیات ثبات باید تضمین کننده ثابت بودن نرخ های وقوع در زمان باشد به گونه ای که لرزه خیزی گذشته بتواند راهنمای آینده باشد. میزان قوت شواهد صحت این فرضیه و میزان عدم اطمینانی که این فرض در محاسبه نرخ بازگشت وارد میکند مورد سوال است. پاسخ به این سوال نیازمند وجود داده های ابزاری در مدت زمان طولانی است که وجود ندارد. در این مقاله با انتخاب بازه بزرگا، بازه های زمانی داده های لرزه خیزی بازه جغرافیایی تهران بر اساس روش دیکی-فولر تعیین خواهد شد. نتایج تحقیق لزوم حذف پس لرزه ها در بررسی مانایی را نشان می دهد. بر اساس این نتایج با فرض شعاع ۱۵۰ کیلومتری اطراف تهران به عنوان بازه جغرافیایی، حداقل بازه های بزرگایی ۵ را از سال ۱۹۰۵ تضمین میکند.

کلیدواژه ها:

آزمون ریشه واحد دیکی فولر ، بازه های کامل بودن ، آزمون مانایی ، رخداد زلزله