مهاجران و سرقت های مسلحانه

مقوله مهاجرین در کلان شهرها، به یکی از بحران های موجود و تاثیرگذار در امنیت اجتماعی و اقتصادی کشورها، مبدل شده است. هر ساله میزان جمعیت و سهم آنان در بروز ناامنی ها که برگرفته از فاصله نامتناسب و ناهمگون توسعه اقتصادی، فرهنگی، علمی آموزشی، رفاهی و... میان شهرهای بزرگ با شهرهای کوچک و به دور از مراکز قدرت و ثروت می باشد، رو به فزونی است. این جمعیت عمدتا که به جهت ناچاری و انواع محرومیت ها به سمت شهرهای بزرگ مهاجرت می نمایند، به زندگی در حاشیه و اکناف شهرهایی همچون تهران بزرگ روی می آورند و در این رهگذر با آثار مفرط خستگی ناشی از دوری زادگاه، قوم خویش، محرومیت های سنگین، نظاره گر وضعیت های سطوح زندگی با شهرنشینان شده و سهم خود را در تحقق انتظارات، ناچیز و آمال شان را عقیم و دست نیافتنی می بینند و این سبب می شود تا مکانیسم فکرشان مختلف و روانشان ناآرام و مستعد ورود و گرایش به بزه و بزهکاری گردد. این مقاله بر آن است تا با تبیین علمی رابطه مهاجران و سرقت های مسلحانه به عنوان یک جرم خشن در تهران بزرگ، به این سوال ها پاسخ دهد که آیا مهاجران در سرقت های مسلحانه تهران بزرگ، نقش موثری دارند یا خیر؟ و یا چرا و در چگونه بافت قومی و فرهنگی و محیط جغرافیای و اقلیمی، در روحیه پرخاشگری مهاجران در ارتکاب سرقت های مسلحانه، تاثیرگذار است؟ پس از تبیین این مهم، به چگونگی روابط پنهان بهره هوشی و امکان دسترسی به سلاح در گرایش آنان به سرقت های مسلحانه و بروز جنبه های منفی مهاجرت و آثار مخرب آن در امنیت اجتماعی، اقتصادی اشاره می شود.  

کلیدواژه ها:

سرقت های مسلحانه ، مهاجرت ، حالت های خطرناک ، امنیت