ارزیابی شاخص توسعه انسانی د رمناطق روستایی ایران

بر اساس تعریف UNDP توسعه انسانی یعنی"گسترش فرآیند انتخاب افراد".برای کمی کردن آن از شاخصی به همین عنوان استفاده می شود. که از سه شاخص :امید به زندگی،آموزش و درآمد است.در این تحقیق به بررسی و برآورد شاخص ذکر شده در مناطق روستایی ایران پرداخته ایم.بر اساس محاسبات انجام شده،میانگین شاخص توسعه انسانی در مناطق روستایی ایران در سال ۱۳۶۵ برابر ۳۵۷/۰ بوده است که در طول یک دهه با رشد متوسط سالانه ۸/۲ درصد به ۴۶۹/۰ در سال ۱۳۷۵ رسیده است.با توجه به ارزش شاخص توسعه انسانی در هر دو مقطع ۱۳۶۵و۱۳۷۵ چنین استنباط می شود: تمام مناطق روستایی کشور دارای توسعه انسانی پایین هستندو که خود می تواند منشاء بسیاری از نابسامانی های اجتماعی باشد.یکی از این مقوله مهاجرت از روستا به شهر است.ابعاد منفی مهاجرت کاملا مشهود است.و عواملی که می تواند به دنبال خود به همراه داشته باشد. در نتیجه نیاز به توجه بیشتر به مناطق روستایی بیش از پیش حائز اهمیت است و نیاز به مطالعه در این بخش ضرورت می یابد.طبقه بندی JEL:o۱۵ ،o۱۸.

کلیدواژه ها:

توسعه انسانی ، شاخص توسعه انسانی ، مناطق روستایی