بررسی تاثیر زیرساخت ها بر توسعه انسانی در ایران

در این مطالعه، تاثیر زیرساخت­ها بر توسعه­ انسانی در ایران طی بازه­ی زمانی ۱۳۹۵-۱۳۶۹ با تکیه بر مدل خود­رگرسیونی با وقفه­های توزیعی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که زیرساخت­های اجتماعی، انرژی و بانک در دوره­های کوتاه­مدت و بلند­مدت تاثیرات مثبت و معناداری بر توسعه­ انسانی دارند. زیرساخت­های آب و حمل­و­نقل در زمان جاری تاثیر مثبت و معناداری دارند، اما در وقفه­ی اول در جهت کاهش توسعه­ انسانی عمل کرده­اند و تاثیر کاهشی زیرساخت آب بی­معنی می­باشد. در بلند­مدت، باوجود تاثیرپذیری مثبت و معنادار توسعه­ انسانی از زیرساخت آب، روند تاثیر­گذاری زیرساخت حمل­ونقل بر توسعه­ انسانی کاهشی و معنادار است. در بلند­مدت تاثیرات منفی و معنادار زیرساخت ارتباطات بر توسعه­ انسانی اندکی بیشتر از کوتاه­مدت است، بنابراین در راستای نتایج بهدست آمده، ارتقای کیفیت به موازات کمیت زیرساخت­های با تاثیرات مثبت و بازنگری در سیاستگذاریهای مرتبط به زیرساخت­های با تاثیرات منفی توصیه میشود. طبقه بندی JEL: O۱۵،O۱۸ ، I۳۰

کلیدواژه ها:

زیرساخت ، توسعه­ انسانی ، مدل خودرگرسیونی با وقفههای توزیعی ، ایران