مدیریت و بررسی اثرات دورکاری برنحوه زندگی ،کار و دانشگاه ها در زمان بیماری همه گیر COVID-۱۹

کل سیستم آموزشی از سطح ابتدایی تا سطوح آموزش عالی در طول دوره قرنطینه ناشی از بیماری کرونا ویروس (COVID-۱۹) نه تنها در ایران، بلکه در سراسر جهان مختل شده است. دورکاری روشی برای سازماندهی کار با انعطاف در زمان و مکان انجام کار و با استفاده از قابلیت های فناوری اطلاعات است که می تواند به عنوان قسمتی از شرح وظایف اولیه کارمند باشد یا به عنوان قرارداد بعدی، داوطلبانه باشد. یکی از الگوهای جایگزین کار و فعالیت در شرایط بحرانی، دورکاری معرفی شده و سازمان های مختلف در سراسر جهان به منظور کاهش صدمات ناشی از بحران به وجود آمده (COVID-۱۹) در حال استفاده از این شیوه کاری هستند. از این رو با توجه به اهمیت دورکاری در شرایط فعلی، افراد و سازمان های مختلف نسبت به ارائه راهکارها و الگوهایی مناسب در ارتباط با دورکاری در زمان بحران کرونا اقدام نموده اند. جای شک نیست هک همه گیری ویروس کرونا، مفهوم کارکردن را تغییر داده است و تاثیرات ناشی از آن در جوامع برای سال ها بر جای خواهد ماند. البته این به معنای از بین رفتن دفاتر کاری نیست. تجربیات نشان می دهد که دورکاری به نفع اکثر کسب و کارها است و احتمالا بیشتر افراد به دورکاری در آینده روی خواهند آورد. این مقاله با توجه به اثر دورکاری در زمان بیماری همه گیر کرونا به بررسی و نحوه اجرای صحیح و تاآثیر آن در کار و زندگی و دانشگاه ها پرداخته است. که از اولین و شاید مهمترین مزایای آن، تغییر نگرش بسیاری از مدیران نسبت به امکان طرح ریزی و اجرای دورکاری در سازمان ها و دانشگاه ها و حتی در زندگی روزمره توان رسیدن به بهره وری بالاتر با کمک آن بوده است. طی ماه های اخیر پژوهش های بسیاری به بررسی دورکاری در دوران پساکرونا پرداخته اند؛ به نظر می رسد احتمال رشد دورکاری حتی با پایان یافتن بحران فعلی، دور از ذهن نیست. و همچنین تاثیر دوران جدید مدیریت شرتک های اجتماعی با درنظر گرفتن فاصله گذاری اجتماعی به دلیل پاندمی COVID-۱۹ بر رشد اقتصادی بازارهای در حال ظهور مشخص شده و از مدیریت شرکت ها در بازارهای توسعه یافته متمایز گشته است.

کلیدواژه ها:

، COVID-۱۹ ، دورکاری ، کیفیت زندگی فردی و سازمانیف محیط و ساختار سازمانی