اجرای طرح های فضای سبز با استفاده از گیاهان بومی و مقاوم به خشکی

در ایران اقلیم های متفاوتی وجود دارد، بنابراین تنوع گیاهان مقاوم به خشکی و بومی آن نیز زیاد است. بکارگیری این گونه ها در فضای سبز علاوه بر تنوع گونه های بومی مقاوم به خشکی در هر منطقه، ضریب اطمینان موفقیت طرح طراحی بیشتر می شود. وجود این گیاهان در فضای سبز نشانه ای از توانایی اقلیمی و احوال فرهنگی منطقه است. با توجه به اینکه برای رسیدن به استانداردهای بین المللی فضای سبز سرانه، به فضای سبزی با چند برابر سطح موجود نیازمندیم و با توجه به محدودیت های آبی در مناطق مختلف کشور با وارد کردن گیاهان مقاوم در فهرست گیاهان مناسب برای فضای سبز جامعه گسترش قابل توجهی پیدا می کند. با کشت این گیاهان بومی مقاوم به خشکسالی در فضای سبز بخشی از هزینه های قابل بازیافت است و با توجه به نزدیکی این مکان ها به مراکز صنعتی و تجاری هزینه شاهد کاهش حمل و نقل نیز خواهیم بود. کاشت گیاهان بومی مقاوم در فضای سبز امکان آشنایی و افزایش آگاهی های اجتماعی، نسبت به این گیاهان را فراهم می کند. آنچه که مسلم است باید دانش طراحی منظر و فضای سبز با گیاهان مقاوم در شهرها به سمتی پیش برود که با حداقل مصرف آب، حداکثر کارایی را در نگهداری فضای سبز و مناظر طراحی شده داشته باشیم. اصل مهم طراحی کم آبخواه (گزینش گیاهان با نیاز آبی کمتر مخصوصا گیاهان بومی) به معنی استفاده از گیاهان با نیاز آبی کم به طوری که که اصول منظر پردازی مثل رنگ، بافت، تعادل، تنوع، قرینه و جذابیت به منظور القای زیبایی و ... رعایت شود و به طور عمده از گیاهان بومی که با شرایط منطقه سازگار هستند و نیازهای اکولوژیکی و آبی و تغذیه ای کمی دارند استفاده شوند. این نوع منظر پردازی برای مناطقی که دارای مقدار کمی آب می باشد می تواند با صرف زمان و هزینه کمتر، فضای سبز مناسبی را برای قسمت های وسیعی از شهرها ایجاد کرد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، گیاهان بومی ، سازگاری