تعیین اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی در بهبود سازگاری زنان متاهل

هدف: پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر افزایش سازگاری زنان متاهل بود. در این پژوهش، جامعه آماری، زنان متاهل شرکت کننده در جلسات آموزش مهارتهای زندگی در خانه های سلامت منطقه ۶ در سال ۱۳۹۱ بودند. روش:حجم نمونه ۳۰ نفر بود که به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه در معرض پیشآزمون قرار گرفتند و آموزش خودکارآمدی برای گروه آزمایش اجرا شد. بعد از آموزش از دو گروه کنترل و آزمایش پس آزمون گرفته شد. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه سازگاری بل بود. این پژوهش در قالب پنج فرضیه، اثربخشی آموزش خودکارآمدی در بهبود سازگاری (خانوادگی، تندرستی، عاطفی، اجتماعی، کلی) زنان متاهل مورد بررسی قرار گرفت. برای تحلیل آماری دادهها از تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ها: نتایج نشان میدهدکه بین عملکرد گروه آزمایش و کنترل پس ار آموزش تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری:بنابراین میتوان نتیجه گرفت که آموزش خودکارآمدی باعث بهبود سازگاری در ابعاد خانوادگی، تندرستی، عاطفی، اجتماعی و کلی زنان متاهل شده است.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، سازگاری (خانوادگی ، تندرستی ، عاطفی ، اجتماعی وکلی)