اثر تمرین استقامتی و مکمل سازی عصاره آبی بذر شنبلیله بر آنتی اکسیدان های پلاسما در رت های دیابتی شده نر

هدف: از این مطالعه، بررسی اثر تمرین استقامتی و مکمل سازی عصاره آبی بذر شنبلیله (AEFS) بر سوپراکسیداز دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) در موش های دیابتی شده نر بود. روش شناسی: ۸۰ سر موش نر پس از دیابتی شدن به روش تزریق درون سفاقی در شرایط استاندارد ۱۲ ساعت نور و ۱۲ ساعت تاریکی همراه با آب و غذای یکسان به ۸ گروه: تمرین استقامتی (ET)، تمرین استقامتی و دوز g/kg۸۷/۰ از عصاره شنبلیله (ET-F۱)، تمرین استقامتی و دوز g/kg۷۴/۱ از عصاره شنبلیله (ET-F۲)، دوز شنبلیله g/kg۸۷/۰ (F۱)، دوز شنبلیله g/kg۷۴/۱ (F۲)، گلی بن کلامید (G)، گلی بن کلامید و تمرین استقامتی (ET-G) و کنترل دیابت (CD) تقسیم شدند. تمرینات استقامتی شامل شنا در تانکر به مدت ۸ هفته و ۵ جلسه یک ساعتی در هفته بود. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونه های خون از قلب حیوان گرفته شده و برای اندازه گیری سوپر اکسیداز دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: تحلیل واریانس یک راهه نشان داد یک دوره مصرف شنبلیله بدون فعالیت بدنی (F۱ و F۲) نیز موجب افزایش سوپراکسیداز دیسموتاز گروه F۱ در مقایسه با گروه CD (۰۰۱/۰ >P ) و نه F۲ (۰۵/۰ >P ) می گردد، اما میزان افزایشCAT و SOD در موش های دیابتی که دوزهای g/kg۸۷/۰ و g/kg۷۴/۱ شنبلیله مصرف کرده بودند متفاوت نبود. ترکیب تمرین شنا و شنبلیله در دوزهای مختلف باعث افزایش معنادار و خیلی بیشتری در فعالیت آنزیم های SOD و CAT شد (۰۵/۰ >P ). نتیجه گیری: در کل نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرین شنا و مکمل دهی شنبلیله در موش های دیابتی نر هر یک به صورت جداگانه ظرفیت آنتی اکسیدانی را بهبود می بخشند، اما در صورتی که تمرین شنا و مصرف عصاره آبی شنبلیله همزمان باشد این دو اثر هم افزایی داشته و اثرات تقویت کننده سیستم آنتی اکسیدانی بیشتر.

کلیدواژه ها:

استرس اکسیداتیو ، سوپراکسید دیسموتاز ، کاتالاز ، تمرین استقامتی