نسبی گرایی در ژئومورفولوژی

تغییر بینش پژوهشگران نقطه عطفی در تغییر ادبیات، منطق حاکم بر پژوهش، و حتی نوع ریاضیاتی است که آن ها در پژوهشهای خود به کار میگیرند. بنابراین، شناخت ریشههای نظری روشها کمک موثری است در درک بهتر پژوهشگر دارد. نسبیگرایی از مفاهیمی است که ابعاد مفهومی متعددی دارد. به طور کلی، دیدگاهی است در شناختشناسی که الزام قطعیت را نفی، دلالت را جایگزین علیت، و دال و مدلول را جایگزین اصل علت و معلول میکند. نسبیگرایی همان اندازه در اندیشه سوفسطائیان و هرمونتیستها مطرح است که در میان دانشمندان علوم تجربی، معرفتشناسی سیستمی، ترامتنیت، و عرفان و اشراق دیده میشود. این مطالعه برگرفته از رسالهای در دانشگاه خوارزمی است. در این مطالعه، با روش تحلیل گفتمان، دیدگاه هفت شخصیت برجسته در حوزه معرفت هرمنوتیک، علمی، سیستمی، ترامتنیت، و عرفان و اشراق درباره نسبیگرایی بازخوانی و با آنچه گیلبرت در ژئومورفولوژی نسبیگرایی نامیده، مقایسه شده است. نتایج این پژوهش نشان میدهد:

کلیدواژه ها:

ژئومورفولوژی ، سیستم ، گیلبرت ، نسبیت ، نسبیگرایی