پیشنهاد الگوی بیشترین مشارکت نخبگان به منظور دستیابی به مرجعیت علمی

زمینه و هدف: هدف این مطالعه بررسی نقش استعدادهای درخشان و نخبگان در دستیابی به مرجعیت علمی و پیشنهاد الگوی مشارکت حداکثری نخبگان در نیل به مرجعیت علمی می باشد. روش: در این مطالعه از استراتژی مرور نقادانه کارنول و دالی (Carnwell and Daly) استفاده شد. به منظور یافتن منابع و مطالعات مرتبط، در داده پایگاه های معتبر علمی مانند: سایت های SID، Google، Google Scholar، Scopus، Iran Medex، و Web of Science در سال های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۱ ترکیبی از کلمات کلیدی نخبه، استعداد درخشان، مدیریت نخبه، مرجعیت علمی جستجویی جامع به دو زبان فارسی و انگلیسی انجام شد. متون توسط پژوهشگران به طور مستقل مورد بررسی قرار گرفتند. از مجموع ۴۰ مقاله به دست آمده، براساس معیارهای ورود و خروج و حذف مطالعات تکراری ۸ مقاله که مرتبط با هدف مطالعه بودند ارزیابی شدند. یافته ها: یافته های این مطالعه در سه تم محتوایی ۱) نقش های نخبگان، ۲) فرایند مدیریت نخبگان، ۳) تقسیم بندی وظایف در فرآیند مدیریت نخبگان، ارایه شده است. نقش های خبرگان شامل سه نقش فرودستی، میان دستی و فرادستی (Subordinates roles) معرفی گردیده است؛ که در تم مدیریت نخبگان موثرترین عوامل و در بخش تقسیم بندی وظایف، به وظایف هر یک از نهادها در فرایند مدیریت نخبگان پرداخته شده است. نتیجه گیری: تحقق مرجعیت علمی در جمهوری اسلامی ایران مستلزم وجود نظام ها، فرآیندها و ساختارهایی است که نخبگان بتوانند در حوزه های راهبردی کشور ایفاکننده نقش های مختلف خود از جمله نقش های فرادستی باشند، و جامعه نیز از حضور ایشان منتفع گردد؛ در این مقاله بر اهمیت دارا بودن برنامه هایی رسالت محور، تمایزیافته و کلان در هر یک از نهادهای حاکمیتی برای توسعه صلاحیت های نخبگانی افرادی که دارای استعدادهای برتر هستند، تاکید گردیده و همچنین با ارایه الگویی مشخص به تمهیدات لازم جهت هدایت نخبگان به نقش های تعیین کننده اشاره شده است.

کلیدواژه ها:

Elite ، Gifted Persons ، Science and State ، Scientism ، Strategy ، تیزهوشان ، راهبرد ، سیاست علمی ، علم گرایی ، نخبگان