ضرورت تمرکززدایی در برنامه ریزی منطقه ای

تمرکززدایی فرایند توزیع کردن اداره تصمیم گیری به طور نزدیک تر به مردم است. توزیع بخش های اجرایی با دولت در بخش هایی مثل مهندسی، مدیریت، علوم سیاسی، اقتصاد سیاسی، جامعه شناسی، تکنولوژی و اقتصاد را شامل می شود. تمرکز بیش از حد در کشور، سبب بی علاقگی مردم نسبت به جامعه های محلی خود شده است که به صورت عدم مشارکت در انتخابات محلی با مشارکت بسیار کم مردم بروز می نماید. مهاجرت از روستاها نیز، از نتایج تمرکزگرایی در برنامه ریزی است. در بسیاری از کشورهای اروپایی، جنبش وسیع تمرکززدایی از دهه هفتاد قرن بیستم آغاز شد. گرایش همگانی در اروپا بر اساس کاهش قدرت دولت مرکزی و کوشش برای شکوفایی ویژگیهای محلی و منطقه ای است. در کشورهای عضو اتحادیه اروپا، بسیاری از کشورها، روش خود مدیریتی محلی را پذیرفته اند. ایتالیا آن را فدرالیسم اداری می خواند و انگلستان از راه اختیار سپاری به آن عمل می کند. در آلمان و بلژیک نظام فدرالیسم برقرار است. در اسپانیا، مقامات محلی، در چارچوب صلاحیت های واگذارشده قدرت واقعی را دارند؛ بنابراین پژوهش کاربردی حاضر از طریق مرور منابع نظری معتبر علمی و پژوهشی و از طریق تحلیل محتوای کیفی به بیان ضرورت تمرکززدایی در برنامه ریزی منطقه ای پرداخته است و در نهایت عوامل موثر بر تمرکززدایی و نتایج و پیامدهای تمرکززدایی را شناسایی مینماید.

کلیدواژه ها:

تمرکززدایی ، برنامه ریزی منطقه ای ، برنامه ریزی ، تمرکزگرایی