بررسی نقش بام های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقای کیفیت محیط زیست شهری از منظر معماری پایدار

زمینه و هدف: بام سبز یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی و برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار است که از آن می توان در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. استفاده کاربردی از بام­ها می تواند به عنوان امکان بهره برداری بهینه از زمین های شهری قلمداد شود. هدف اصلی این تحقیق بررسی نقش بام­های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقا کیفیت محیط­زیست شهری از منظر معماری پایدار می­باشد. روش بررسی: جهت دستیابی به اهداف تحقیق، پرسش­نامه­ای مشتمل بر ۲۲ سئوال طراحی شد و در اختیار ۳۰ نفر از متخصصان در زمینه معماری و شهرسازی قرار داده شد. سوالات پرسش­نامه با توجه به مباحث معماری و توسعه پایدار شهری به سه گروه اصلی تاثیرات بام­های سبز شهری در ابعاد چهارگانه (اکولوژیکی، اقلیمی، زیست محیطی و اقتصادی-  فرهنگی)، تفاوت­های سیستم بام سبز فشرده و گسترده و تفاوت­های سیستم بام سبز و سیستم بام معمولی طبقه بندی شدند. جهت بررسی پایایی پرسش­نامه از روش ضریب آلفای کرونباخ استفاده گردید. در نهایت جهت تحلیل پرسش­نامه­ها سه فرضیه شکل گرفت. یافته ها: میزان پایایی پرسش­نامه ۷۲۷/۰ به دست آمد که نشان دهنده پایایی مناسب آن­ بود. پس از بررسی فرضیه­ها، هر سه فرضیه مورد تایید قرار گرفت که اثر بخشی بالای بام­های سبز در جهت ارتقا کیفیت محیط­زیست از منظر معماری پایدار را نشان می دهد. نتایج به دست آمده از تحلیل پرسش­نامه­ها و فرضیه­ها نشان داد در مجموع از نظر ۷۰-۸۰ درصد متخصصان، بام های سبز در راستای ارتقای کیفیت محیط­زیست و توسعه پایدار شهری از اهمیت ویژه­ای برخوردار می­باشند و در واقع در طراحی و برنامه­ریزی، رابط ما و طبیعت به شمار می­آیند. نتیجه گیری: بام­های سبز می­توانند اثرات منفی ساختمان­ها در اکوسیستم محلی و در پی آن مصرف انرژی در بناها را کاهش دهند و در تغییرات جریان انرژی ساختمان­ها نقشی تعیین کننده داشته و در عین حال جنبه زیبا شناختی برای ساکنان شهر داشته باشد.

کلیدواژه ها:

بام های سبز ، معماری پایدار ، محیط زیست شهری