اثربخشی درمان شفقت به خود بر معنایابی در زندگی و رضایت جنسی زنان دارای همسر معتاد در شهر مشهد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شفقت به خود بر معنایابی در زندگی و رضایت جنسی زنان دارای همسر معتاد در شهر مشهد بود. روش پژوهش: از نوع نیمه آزمایشی، به شیوه پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان دارای همسر معتاد مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس و هدفمند ۳۰ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایشی شفقت به خود و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. از پرسشنامه معنای زندگی استایگر و فرایزر (۲۰۰۶) و رضایت جنسی یاوری کرمانی (۱۳۸۶) برای گردآوری داده ها در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. گروه آزمایش در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای آموزش درمان شفقت به خود شرکت کردند. یافته ها در تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره در گروه آزمایش و کنترل نشان داد که آموزش شفقت به خود در افزایش معنایابی در زندگی (۰۱/۰p < ،۴۲/۱۲F=)، حضور معنا (۰۵/۰p < ،۲۵/۴F=) و جستجوی معنا در سطح (۰۱/۰ p < ،۸۴/۱۷F=) و رضایت جنسی (۵۱/۹۳)F در سطح (۰۰۱/۰>P) در زنان تاثیر معنادار داشت. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که آموزش شفقت به خود، روش موثری برای افزایش معنای زندگی و رضایت جنسی در زنان دارای همسر معتاد است.

کلیدواژه ها:

رضایت جنسی ، زنان دارای همسر معتاد ، شفقت به خود ، معنایابی در زندگی