اثر درمانی و پیشگیری کننده سیلیمارین در بروز علائم حاد مسمومیت کبدی ناشی از تجویز مبندازول در سگ ها

در مطالعه حاضر، اثر سیلیمارین به عنوان یک داروی محافظت کننده از کبد، در مقابل مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول در سگ های نژاد ژرمن شفرد (مخلوط) ارزیابی گردید. ۲۵ قلاده سگ سالم به طور تصادفی به ۵ گروه مساوی تقسیم بندی شدند. سگ های گروه A مبندازول را با تک دوز ۱۵۰ میلی گرم/کیلوگرم به صورت خوراکی دریافت کردند. سگ های گروه B سیلیمارین را با تک دوز ۳۰ میلی گرم/کیلوگرم به شکل خوراکی و همزمان با مبندازول دریافت کردند. گروه های C، D و E مشابه گروه B درمان شده بودند، اما سیلیمارین به ترتیب ۲، ۱۲ و ۲۴ ساعت بعد از تجویز مبندازول، دریافت کرده بودند. غلظت آنزیم های سرمی آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلکالین فسفاتاز (ALP)، لاکتات دهیدروژناز (LDH) و بیلی روبین توتال و مستقیم قبل از تجویز مبندازول، ۲، ۱۲، ۲۴ و ۷۲ ساعت بعد، به عنوان شاخص آسیب های کبدی اندازه گیری شدند. در سگ های گروه A، تک دوز خوراکی مبندازول، به شکل معنی داری غلظت های سرمی ALP، AST، ALT و LDH را در تمام موارد (۰۵/۰ > p) و بعد از ۲۴ ساعت افزایش داد. در هر دو گروه B و C، میزان فعالیت آنزیم های سرمی در محدوده نرمال قرار گرفتند. تفاوت بین گروه های B و C با گروه A معنی دار بود (۰۵/۰ > p). میزان فعالیت آنزیم های سرمی، در سه قلاده از سگ های گروه D و در تمام موارد از گروه E، بالاتر از محدوده نرمال قرار گرفتند. این مطالعه نشان داد که سیلیمارین می تواند بافت کبد را از عوامل استرس اکسیداتیو، در سگ های دچار مسمومیت با مبندازول، به ویژه در اولین ۲ ساعت بعد از در معرض قرار گرفتن، محافظت نماید.

کلیدواژه ها:

سیلیمارین ، هپاتوتوکسیسیتی (سمیت کبدی) ، مبندازول ، سگ