تاثیر کاربرد براسینواستروئید بر عملکرد و اجزای عملکرد ژنوتیپ های گندم تحت قطع آبیاری از مرحله گلدهی

     خشکی مهم ترین عامل محدودکننده تولید گیاهان زراعی در بسیاری از مناطق دنیا می باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر محلول پاشی براسینواستروئید بر روی صفات عملکردی و اجزای عملکرد هفت ژنوتیپ گندم تحت شرایط تحت قطع آبیاری از مرحله گلدهی می باشد. پژوهش حاضر در موسسه تحقیقات نهال و بذر کرج در دو سال زراعی ۱۳۹۷-۱۳۹۶ و ۱۳۹۸-۱۳۹۷ به صورت اسپلیت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اصلی قطع آبیاری در دو سطح نرمال و تنش قطع آبیاری در مرحله گل دهی، فاکتور فرعی شامل چهار غلظت براسینواستروئید (۰، ۲۵/۰، ۶۲۵/۰ و ۱ میلی گرم بر لیتر) و فاکتور فرعی فرعی هفت ژنوتیپ گندم (۳۷۳۷، ۴۲۲۸، ۳۵۰۶، ۴۰۵۶، ۲۸۵۳، مهرگان و پارسی) بودند. نتایج نشان داد که قطع آبیاری موجب کاهش میانگین صفات موردبررسی شده است و براسینواستروئید توانست تا حدی اثرات مخرب قطع آبیاری را کاهش دهد که غلظت ۶۲۵/۰ میلی گرم بر لیتر موثرتر از سایر غلظت ها بود. ژنوتیپ ۴۲۲۸ تحت شرایط نرمال و غلظت ۶۲۵/۰، بیشترین (۶۳/۱ کیلوگرم بر متر مربع) و ژنوتیپ پارسی تحت شرایط قطع آبیاری و عدم کاربرد براسینواستروئید کمترین (۳۳/۰ کیلوگرم بر متر مربع) میزان عملکرد در واحد سطح را دارا بودند. نتایج تجزیه به مولفه­ های اصلی نشان داد که سه مولفه­ اصلی اول ۹۲ درصد واریانس بین ژنوتیپ ها را توجیه کردند. بر اساس نتایج به دست آمده از این تحقیق براسینواستروئید توانست عملکرد گیاه را تا حدی تحت شرایط تنش نسبت به نرمال بهبود ببخشد. همچنین از بین ژنوتیپ های ناشناخته ژنوتیپ ۴۲۲۸ می تواند به عنوان ژنوتیپ متحمل تر در برنامه های اصلاحی جهت تولید واریته ­هایی متحمل به کم آبی با عملکرد مناسب قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Foliar application ، Flowering ، Biological yield ، Wheat ، محلول پاشی ، گل دهی ، عملکرد بیولوژیک ، گندم