بررسی فراوانی اسپروی سلیاک در بیماران بزرگسال مبتلا به دیابت تیپ یک

مقدمه  در دیابت تیپ I شیوع بیماری سلیاک افزایش می یابد و اهمیت بالینی همراهی سلیاک و دیابت تیپ یک  در این است که هرچند اسهال آبکی بدون شواهدی از سوء جذب در بیماران مبتلا به دیابت شایع است، در صورت مشاهده این نشانه ها باید وجود بیماری سلیاک ارزیابی شود. روش کار این مطالعه یک مطالعه مقطعی توصیفی بوده  که بر ۸۷ مورد بیمار شناخته شده دیابت تیپ I بزرگسال مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان قائم (عج) در سال ۱۳۸۴-۱۳۸۷ انجام شده است.در صورت وجود معیارهای ورود به مطالعه، بیماران از جهت tTG-IgA   بررسی شده و در صورت مثبت بودن، جهت آندوسکوپی و انجام بیوپسی به مرکز آندوسکوپی بیمارستان قائم(عج) معرفی شدند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شده است. نتایج در این تحقیق مجموعا ۸۷ بیمار دیابت تیپ I  با میانگین سنی ۷۸/۱۹ با حد اقل ۱۵ سال و حداکثر ۳۰ سال تحت مطالعه قرار گرفتند که ۴۱ نفر مرد (۱/۴۷%) و ۴۶ نفر زن (۹/۵۹%) بودند. ۲۸ نفر (۲/۳۲%) tTG-IgA مثبت داشتند که تحت آندوسکوپی و بیوپسی قرار گرفتند. در کل ۹ نفر از این ۲۸ بیمار با سرولوژی مثبت که ۳/۱۰% از کل بیماران مورد مطالعه است، مبتلا به سلیاک بودند. ۲۴ نفر (۶/۲۷%) مبتلا به اسهال و یا درد شکمی و ۶۳ نفر  (۴/۷۲%) بدون اسهال و یا درد شکمی بودند. نتیجه گیری شیوع بیماری سلیاک در نواحی مختلف جغرافیایی متفاوت می باشد. شیوع سلیاک اسپرو در بیماران مبتلا به دیابت تیپ یک  در شرق کشور ۳/۱۰% است واین ضرورت screening را در تمامی بیماران مبتلا به دیابت تیپ یک  گوشزد می کند.

کلیدواژه ها:

آنتی بادی ضد ترانس گلوتامیناز بافتی ، اسپروی سلیاک ، دیابت وابسته به انسولین