اثربخشی گروه درمانی تحلیل ارتباط متقابل بر تعارض والد فرزندی مادران با طرحواره ناسازگار طرد و بریدگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی تحلیل ارتباط متقابل بر تعارض والد فرزندی مادران با طرحواره ناسازگار طرد و بریدگی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل ۷۰ نفر از مادران مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی شهر قم (به علت داشتنن روابط نامناسب با فرزندانشان) در بهار ۱۳۹۷ بودند. تعداد ۳۰ نفر از آنها با توجه به تشخیص داشتن طرحواره ناسازگار طرد و بریدگی و نمونه گیری هدفمند (ملاک های ورود و خروج)، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) گمارده شدند. گروه درمانی مبتنی بر تحلیل ارتباط متقابل به مدت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هر هفته ۲ جلسه) بر روی گروه آمایش اجرا شد؛ گروه کنترل به مدت دو ماه در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع-آوری اطلاعات از مقیاس رابطه والد- فرزندی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. نتایج نشان داد با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در مولفه های رابطه والد – فرزندی شامل؛ تعارض، نزدیکی، وابستگی و رابطه ی مثبت کلی، تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارتی دیگر، گروه درمانی تحلیل ارتباط متقابل بر افزایش نزدیکی و رابطه مثبت کلی و کاهش تعارض و وابستگی رابطه والد- فرزندی اثربخش است. در مجموع، می توان نتیجه گرفت که گروه درمانی تحلیل ارتباط متقابل می تواند به عنوان مداخله ای موثر، رابطه والد- فرزندی را در مادرانی که دارای طرحواره ناسازگار اولیه هستند، بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

ارتباط متقابل ، تعارض ، طرحواره ، والد- فرزندی