عنصر هدایت گری در تکاپوهای رهبرانه امام هادی (ع)

چکیده امام هادی (ع) یکی از شخصیت های برجسته و تاثیرگذار تاریخ اسلام بود که در نوجوانی عهده دار امامت شیعیان شد و با بهره گیری از آموزه های اسلامی، سنت نبوی و عقلانیت انسانی به انجام وظایف الاهی و اجرای برنامه های پیش برنده روی کرد و به رغم همه مشکلات و محدودیت های سیاسی، اجتماعی و گاه دینی که به ویژه در دوره متوکل، خلیفه عباسی، برای وی ایجاد شده بود، موفقیت های درخوری فراچنگ آورد؛ او توانست بر خلیفه زمان اثر گذاشته، پیروان خود را در مسیر درست هدایت کند. وی با کژاندیشی های اعتقادی و مذهبی درافتاد و راه درست و اسلامی زیستن را به مردم نشان داد. اینکه امام با چه دغدغه و هدفی به ایفای نقش می پردازد، مسئله ای است که محقق را با پرسشی جدی مواجه می سازد. این مقاله می کوشد بر اساس اطلاعات اصلی منابع کهن و با روش تاریخی و تحلیل مضمون، به این پرسش محوری پاسخ گوید که مهم ترین راهبرد امام هادی (ع) در راهبری جامعه اسلامی چه بود و برای تحقق آن به چه روش هایی تمسک کرد. فرضیه اصلی این نوشته آن است که امام با ارشاد اخلاقی، اصلاح فکری و آگاهی بخشی معطوف به راهبرد هدایت گری، کوشید تا ماموریت الاهی را به انجام رساند و مردم را به سوی زندگی درستی که نیاز همیشگی بشر است، رهنمون شود.

کلیدواژه ها:

کلیدواژه ها: امام هادی (ع) ، راهبرد هدایت ، متوکل عباسی ، امر بین الامرین ، حدوث قرآن